Ταξιδεύει και για μένα στην εποχή της αφθονίας
Εκείνη όλο ταξιδεύει
Και γω περιμένω το θαύμα και για κείνη στην εποχή των ισχνών αγελάδων
Και το θαύμα πάντα έρχεται
Κοιτώ τα μαλλιά της που μπλέκουν με τα σύννεφα
Και θαυμάζει τις ήρεμες κρυψώνες μου στη γη
Μου προσφέρει καφέ να μάθω τα μυστικά της
Και της δίνω ποτό να ξεχάσει τη ζάλη της
Μερικές φορές όταν τελειώνει η μέρα, μου ψιθυρίζει σ’ αγαπώ
Αυτό της λέω είναι πολύ μαγικό
Κι όταν ξεκινάει το πρωί της δίνω φιλί
Αυτό μου λέει είναι πολύ τονωτικό
Και με καρτερεί και την καρτερώ
Και περνάει καιρός μέχρι που ξανασμίγουμε
Και έχουν γίνει ολόκληρη ιστορία
Αυτές οι μικρές μήκους ιστορίες μας
Και όταν πια φτάνει ο καιρός που τα θυμάρια ανθίζουν όλα μαζί
Αφήνουμε ξεδιάντροπα τα ξυπόλητα χνάρια μας πάνω στην γυμνή άμμο
