Δευτέρα

Αυτά που υπάρχουν από μόνα τους η Φαντασία η Ελευθερία και το Υπέρτατο Αγαθό ή Τζαμάρισμα με τη γλώσσα

Η εαρινή αύρα περνά πάνω απ’ τη χαμηλή βλάστηση δημιουργώντας φιδίσιους κυμματισμούς

Μια πολιτεία μεταβαλλόμενων χρωμάτων είναι το χορτάρι και τ’ αγριολούλουδα που ζουν ανάμεσα του

Καθώς παραδίδονται στο τελετουργικό λίκνισμα του ανέμου

Υπάρχει μια βροχή φωτός που σε συνδυασμό με την κίνηση κάνει τα περιγράμματα των μορφών

Να πάλλονται και τα οδηγεί στην εξάλειψη τους

Οι ενέργειες οργανωμένες σε ένα αιθερικό δίκτυο ιστών και μικροσκοπικών καναλίσκων

Διαχέονται από και προς την υπόλοιπη Οικουμένη

Είναι μια ελεύθερη φυσική επικοινωνία

Οι άνθρωποι στους σταθμούς αλλάζουν μεταφορικά μέσα

Φτιαγμένα από σίδηρο και πλαστικό

Προσπαθώντας να φθάσουν στους προορισμούς τους

Κάποιες μέλισσες βουίζουν χαμηλά βόσκοντας το λευκοτρίφυλλο

Κι άλλες περπατούν αργά πάνω στ’ άνθη της πορτοκαλιάς

Τ’ αρώματα τέτοια εποχή δημιουργούν καμβάδες αντίστοιχους με αυτούς των χρωμάτων

Στον κάμπο η μυρωδιά του πορτοκαλανθού κυριαρχεί

Αλλά μακρύτερα το πεδίο της οσμής εξασθενεί κι ανακατεύεται με τα χαμομήλια

Ή δίνει τη θέση του στα κυπαρίσσια και τις αγριολεβάντες

Που αναμεμειγμένα δίνουν ένα άρωμα που πλησιάζει αυτό της πασχαλιάς

Αρχίζω να αποστασιοποιούμαι βγαίνω απ’ το δέντρο όπου ζω

Και γλιστρώ με ρυθμό ταξιδευτή πάνω σε μαύρα ορυκτά και αστραφτερά μέταλλα

Ταξινομώ ξανά και καταγράφω τις παρατηρήσεις μου

Το απόγευμα οι παπαδίτσες, τ αηδόνια, οι κίσσες κι οι τσιμπογιάνοι

Παίρνουν τη θέση τους πάνω στα δέντρα όπως ακριβώς οι μουσικοί σ’ ένα ορχηστρικό σύνολο

Κι υμνούν το πεδίο της δράσης τους την εξοχή με λυρικό κελάηδισμα

Οι φωνές τους δεν μπλέκονται η μπλέκονται σπανιώς κι όταν πρέπει

Υπάρχει απογευματινός χρόνος για όλους

Μην προσπαθήσεις να τα δεις θα ‘ναι μάταιο

Οι φυλλωσιές υπερκαλύπτουν τα δέντρα

Τα δέντρα που ‘ναι κοράλλια της ηπειρωτικής γης

Πάνω σε μια ξεχασμένη αχτίδα φωτός μια πεταλούδα

Φορτωμένη με διαθλάσεις κι ουράνια τόξα κυνηγά μια άλλη

Θα είναι, εκτός από μια στιγμή, για πάντα πίσω της

Κάποιος έρχεται προς το μέρος μου και με πυροβολεί με δαγκωματιές ξυνόμηλων

Ο θάνατος εδώ διαρκεί ελάχιστα Είναι κατά κανόνα μυστικός συνοπτικός κι ακαριαίος

Όπως κι οι συνουσίες των πτηνών των ερπετών και των εντόμων

Ο ουρανός κι η θάλασσα με κάποια διαδικασία που αγνοούμε και πολύ παλιά

Στράγγιξαν σχεδόν όλο το μπλέ και το γαλάζιο από τη γή

Αυτό το λίγο που γλύτωσε το φέρει μια συστάδα αγριολούλουδα πλάι στον όχτο

Που τα λένε δελφινάκια και κάνουν κάτι μικροσκοπικά γαλαζομπλέ ανθάκια

Το φέρουν οι γαλαζοπαπαδίτσες στις κορώνες των κεφαλιών και τα φτερά τους

Και τέλος υπάρχει μια τυρκουάζ οπτασία που μοιάζει με κορίτσι

Την συναντώ πότε εδώ και πότε εκεί αναπάντεχα

Και πάντοτε σε βιότοπους απόλυτης ενεργειακής αρμονίας

Θα ‘ναι μάταιο να προσπαθήσω να την πιάσω Την έχω ονομάσει Εξιδανίκευση

Α’ Πως μπόρεσα να το ξεχάσω κάτω στο λιβάδι υπάρχουν μερικά κοπάδια μελισσών

Όπου οι κυψέλες τους είναι σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε

Στο περπάτημα μου οι σαύρες πετάγονται και απομακρύνονται μέσα στα χόρτα

Δυσκολεύομαι να τις συνηθίσω γιατί ο ήχος της κίνησης τους μοιάζει με αυτόν του φιδιού

Που πρέπει να προσέχω μην πατήσω

Είναι ξεκάθαρο πως στις σαύρες αρέσει να παρατηρούν

Είναι πάντα τριγύρω από τις άλλες υπάρξεις και σιωπηλές κατασκοπεύουν

Ήταν πολύ εύστοχη η παρατήρηση του γέρου Ινδιάνου που έλεγε

Ότι οι σαύρες τα ξέρουν όλα

Είναι οι μόνες που θα δουν τον κλέφτη ή τον φονιά

Είναι πάντα εκεί και παραμονεύουν υπομονετικά τις σκοτεινές ώρες δίχως να επεμβαίνουν ποτέ

Ωστόσο θα τις δεις συχνά να κουβεντιάζουν σιωπηλά η μία με την άλλη

Και θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως όλος ο σαυρόκοσμος είναι ταυτόχρονα ενημερωμένος

Για τα νέα της περιφέρειας τους

Όταν πια αρχίζει να σουρουπώνει οι ζάμπες που ‘ναι κάτι βάτραχοι μεγάλοι σαν άνθρωποι

Κοάζουν μια φράση δυνατά και με τρόπο προβλεπόμενο

Που ωστόσο λόγω της πολυφωνίας γίνεται απρόβλεπτος

Η στέρνα που ο Μπάρμπα Νόνιος την είχε φτιάξει από πέτρες κι έχει κάποιο βάθος

Δημιουργεί ηχείο Ο ήχος λοιπόν πάλλεται αντανακλάται και προκύπτει μια πολύ ευχάριστη βατραχοσύνθεση

Μπροστά μου στέκεται μια κυρία Φοράει ένα κολάν από δερματίνη

Κι ο κώλος της μοιάζει εντελώς με κείνον του βατράχου

Κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι σχετικά απομωνομένο

Που και που ρίχνω μερικές κλανιές ως απάντηση στις δραστηριότητες της ανθρώπινης παραφωνίας

Κι έπειτα συνεχίζω να υπάρχω όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα περιμένοντας τη φούσκα

Που θα οδηγήσει την ολότητα μου σε συγκεκριμένο προορισμό

Απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει, καταλήγω, πως τα πεδία της ελευθερίας

Μπορούν να διευρύνονται και να διευρύνονται απεριόριστα

Ακόμα και γι’ αυτούς που είναι πολλούς κόσμους μακρύτερα από μας

Μια ελαφριά αλλαγή του καιρού φέρνει μια παροδική ποτιστική βροχούλα

Που κάνει τα πάντα να σωπάσουν

Τώρα μόνο η βροχή ακούγεται

Ένα γεράκι στέκεται στην κεραυνοκαμμένη κορυφή ενός κυπαρισσιού

Κι έπειτα με ορθάνοιχτα φτερά βουτάει προς τα κάτω

Είναι μια ειρινική χαμηλή πτήση ανάμεσα στα λιόδεντρα

Ή μια βολιδοσκόπηση για τον τελευταίο μεζέ της μέρας

Βαδίζω προς τον όχτο για να μαζέψω λίγα σπαράγγια

Και να ευλογηθώ απ’ το νερό που έρχεται απ’ τον ουρανό

Τη βροχή

Τη νύχτα αν ο ουρανός καθαρίσει κι έχει ξαστεριά

Τα τρυγόνια θ’ αφήσουν αυτή τη γη που ζέστανε

Και καθοδηγούμενα απ’ τ’ άστρα θα ταξιδέψουν βορειότερα

Όπου και θ’αναπαραχθούν

Μπήκα και κάθησα στη θέση που μου αντιστοιχούσε Το πρώτο ερέθισμα ήταν το άρωμα δυο αλλοδαπών κοριτσιών που αργότερα μου είπαν πως ήταν βραζιλιάνες Άρωμα καθόλου γνώριμο και μάλλον όχι ωραίο

Σαν καφές, κακάο και καρυκεύματα μαζί Κορίτσια της φυλής μου δεν θα το φορούσαν ποτέ Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που βέβαια εξαρτάται απ’ το Πώς έχει μάθει κανείς Σε λίγο θα το έχω συνηθίσει απόλυτα Είναι στην ανθρώπινη φύση

Το ταξίδι με ένα τέτοιο μέσο γίνεται μες την σιωπή Δεν χρειάζεται να κάνεις απολύτως τίποτα Απλά κάθεσαι ηρεμείς και περιμένεις Έπειτα ανοίγει η πόρτα κι ένας τόπος σαν καινούργιο βοσκοτόπι παραστάσεων ξετυλίγεται μπροστά σου Κατουριέμαι

Νυχτώνει Μόνο το τρυζόνι ακούγεται που και που κι έπειτα κι αυτό σταματά Τώρα μας δίνεται η δυνατότητα

να φανταστούμε τους άλλους ήχους που δεν μπορούμε να ακούσουμε αλλά γνωρίζουμε πως υπάρχουν

Ξεκινώντας από το σώμα μας, αυτό το μικρό βαπόρι με συνείδηση, Ακούγεται το αρχαίο αίμα που κυλά στις στοές κάτω απ’ το βαθύ δέρμα, τα ιόντα που εναλλάσσονται στις κυτταρικές μεμβράνες, το δεσοξυριβονουκλεϊκο οξύ που περιστρέφεται αργά γνέθοντας τον εαυτό του, τα μαλλιά και τα νύχια που μεγαλώνουν Ακούγεται η καρδιά του μπούφου που στέκεται στο σκοτάδι, η ζέστη που βγάζουν οι μέλισσες στις φωλιές τους και οι ψίθυροι των εραστών

Ακούγεται η υγρασία καθώς αργοπέφτει κι αγκαλιάζει την ύλη, οι πέτρες που συστέλλονται, το χορτάρι που μεγαλώνει, οι χυμοί στην καρδιά της γης που ωριμάζουν, η γλυκειά σοφή μελωδία των άστρων που περιστρέφονται και το μοναχικό τραγούδι των κομητών Ακούγονται οι αστικοί θόρυβοι στις κοινωνίες μακρυνών πολιτισμών Και οι συνάψεις που δημιουργούν τις σκέψεις στα μυαλά των τρελών Σιωπή.. ακούγεται το ταξίδι του Χρόνου μέσα στην Ιστορία και τα Όνειρα που αναμοχλεύουν τη Φαντασία

Όσο πλουσιότερη είναι η εμπειρία τόσο μεγαλύτερη μπορεί να είναι και η ισχύς της φαντασίας αλλά χωρίς να είναι απαραίτητο Τουναντίον, πολλές φορές μάλιστα μπορεί να είναι και καταστροφικό Και όσο μεγαλύτερη η φαντασία τόσο μεγαλύτερη η ελευθερία που μπορεί να γνωρίσει κάποιος, αλλά μόνο στιγμιαία Γιατί τα εργαλεία για τη διατήρηση ενός τέτοιου πεδίου είναι η επιμονή και η καλλιέργεια, εν πάση περιπτώση η ασχολία Έλειψη φαντασίας και εμπιστοσύνης στον εαυτό της η ανθρωπότητα έχει οργανωθεί γύρω από παγιωμένες ηθικές, θρησκείες και τεχνιτές γιορτές Έναντι του απρόσμενου αυθορμητισμού των προϊόντων της φαντασίας και των περιστάσεων αυτές πλεονεκτούν στο ότι λειτουργούν με σταθερότητα

Ταξιδεύω προς μια τέτοια γιορτή Παλιά αυτό από μόνο του μου προκαλούσε αηδία περιορίζοντας το μερτικό μου στα συναισθήματα ευχαρίστησης Τώρα απλά αδιαφορώ Δεν πάω για τη γιορτή αλλά για να συναντήσω τις αγαπημένες μου Υπάρχει ένα λογικό κίνητρο Θα μπορούσε, κάποιος που με ξέρει, να πει πως ίσως μια παιδική τραυματική εμπειρία με οδήγησε σε μια τέτοια αντίληψη καμουφλαρισμένη απ’ την απαιτούμενη, προαναφερόμενη φιλοσοφία, όπως πολύ συχνά γίνεται

Αλλά ακόμη κι αν αυτό αληθεύει τα φιλοσοφικά συμπεράσματα μπορεί να είναι εξίσου αληθινά και σωστά με γνώμωνα την ελευθερία Προσπαθώντας να αναζητήσουμε αυτό που ‘ναι ελεύθερο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως κριτήριο την έλειψη κέντρου (πυρήνα) Ο πυρήνας αναγκάζει τα πράγματα και τις ιδέες σε μια προσκόλληση και η περιφορά τους γίνεται σε μια αναγκαστική τροχιά γύρω απ’ αυτόν Άρα δέσμευση

Βέβαια, όπως έγραψα αρκετά πριν, καθώς η απόλυτη ελευθερία είναι κάτι το ουτοπικό τουλάχιστον για το περιβάλλον μας, πυρήνες πάντοτε θα υπάρχουν Ακόμη κι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από έναν άλλον μεγαλύτερο ήλιο Ωστόσο, εμείς σαν άνθρωποι μπορούμε να ελέγχουμε σε μεγάλο βαθμό την ποσότητα και την ποιότητα τους Η φυσική ύπαρξη των πυρήνων μας δείχνει ότι η απόλυτη ελευθερία δεν είναι το υπέρτατο αγαθό για όλους Παραμένει βέβαια ένας περιπετειώδης δρόμος που θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει αποκλειστικά κάποιος Όπως θα μπορούσε να συμβεί αντίστοιχα και με κάποιον που θα προτιμούσε την ολική καθοδήγηση Ωστόσο, η ελευθερία είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της ύπαρξης μας.. μου

Σε κάθε εποχή το υπέρτατο αγαθό φαίνεται να διαφέρει και να εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες Αν κρίνουμε απ’ τα σημερινά δεδομένα που ως υπέρτατο αγαθό θεωρούνται η υγεία (επικούρια προέλευση) και το νερό, συμπεραίνουμε πως το υπέρτατο αγαθό είναι κάτι που απειλείται ή που δεν έχει κερδηθεί πλήρως ακόμα από τους ανθρώπους Είναι στόχος

Παρατηρώντας την αρχαία ελληνική σκέψη δεν βρίσκουμε πουθενά την ελευθερία να κατατάσσεται ως υπέρτατο αγαθό Άρα η ελευθερία προφανώς θεωρούνταν ως κάτι δεδομένο Ο πρώτος φιλόσοφος που παρουσιάζει την ελευθερία (ως μέρος) του υπέρτατου αγαθού είναι ο Χριστός κι έπειτα μάλλον ακολουθεί ο Μπακούνιν

Θα μπορούσαμε να τολμήσουμε να πούμε ότι στην μεταμοντέρνα εποχή (όπως την έχουμε ονομάσει) που δυανύουμε το υπέρτατο αγαθό μπορεί να συνοψίζεται ως σύνολο των ιδεών που θεωρήθηκαν ως υπέρτατο αγαθό στα βάθη των αιώνων Έτσι πλάι στις προτάσεις του Αριστοτέλη για αρετή, του Σωκράτη για αναζήτηση της αλήθειας και του Επίκουρου για ευδαιμονία προστέθηκε η Νιτσεϊκή θέληση για δύναμη, η αναρχική ελευθερία, η Σπινόζια συμμετοχή στη Φύση

Προστέθηκαν ακόμη έννοιες που υποστηρίχτηκαν από διάφορες σχολές ακόμη και παλαιότερα αλλά τώρα παρουσιάζονται ως προϊόντα της ανατολίτικης σκέψης,, όπως η ανάγκη για αγάπη και συμπόνια, για θετική στάση απέναντι στη ζωή ως λύση στη διαχείρηση της εφημερότητας της, και συνεχή συνείδηση της Ολότητας της Δημιουργίας Μιλάω για το υπέρτατο αγαθό γιατί πιστεύω πως εκεί παρέχονται με σαφήνεια τα υλικά που χρειάζεται να συλλέξει κανείς για να χτίσει το σπίτι του το πνευματικό