Κυριακή

Άλφα του Κενταύρου

Τα φρύδια στο ύψος τους στη σωστή θέση Το πρόσωπο ηλιοκαμμένο Σκαμμένο απ' τις παραισθήσεις του έρωτα Και μεταμορφωμένο από τα ρίγη των οργασμών Τούτες οι λάγνες αυλακιές Ω Νέα Ζηλανδία με τον ζεστό νότιο άνεμο Ω τέλεια αρμονία σαρκός και πνεύματος Κρυμμένη πίσω απ΄της αμαζόνας τα στήθη τα σφιχτά Τεντώνει η αγκαλιά Τα χέρια ανοιχτά Σύγκορμος φαλλικό τρεμούλιασμα Μπρος στο θάνατο του Το καλοκαίρι έρχεται τσιρίζοντας το αίμα Πνίγει τη νιότη μες τις ξερές σταγόνες του Δίχως δισταγμό Αδίσταχτα Στο άλλο πλάι κάθεται το άλλο κορίτσι Δεν θυμίζει τίποτα Άγνοια Πως σε λένε της είπα Δεν θυμίζει τίποτα Σαϊτιά τόσο γρήγορη Σπρώχνοντας χώθηκα στο ρούχο της Ανάμεσα σε δυο φάσεις ακινησίας Πήρα ένα καθρέφτη και κοιτάχτηκα Σ΄ένα καθρέφτη ποίηση Τον χαμένο θησαυρό των ονείρων μου Τις μυστικές δρασκελιές που βρήκα σα ξύπνησα Πυρκαγιές πάνω στο χέρι μου Το σκέλεθρο των φαντασιώσεων που αναπνέει Λαίλαπες στο Άλφα του Κενταύρου Λείπει Τουτ τουτ τουτ τουτ

Δευτέρα

Dance

Εκείνος θέλει να έχει αυτές που θέλει και όχι αυτές που τον θέλουν Εκείνη θέλει να κάνει έρωτα με όποιον θέλει και όχι με όποιον την θέλει Σε μια τέτοια εποχή ποιος είναι ο εγωιστής Ο καθένας όταν τον πληρώνουν είναι κομμουνιστής Αλλά όταν πάει να πληρώσει γίνεται καπιταλιστής Εκείνος έγινε τυφλός εκεί που η σάρκα παρέσερνε το είναι του Εκείνη τα σημείωνε αυτά γιατί ήταν unreleased και την εντυπωσίαζαν Τελικά κατέληξαν πως μερικοί άνθρωποι ότι και να περάσουν δεν χαλάνε Πάντα κρατάν απ’ την παλιά μαγιά μέσα τους Εκείνος γεννημένος για τον έρωτα υπολογίζει να γυρίσει στο νησί Ν’ ανοίξει ένα μαγαζί dance Strip Dance Show Θα το ονομάσει η Χώρα των Θαυμάτων ή ο Μαύρος Γάτος Dreams and Wonderland Εκείνης πάντα της άρεσε ο χορός Το can can και το lap dance κι οι θαυμαστές Και στους δυο πάντα αρέσουν οι μεταμεσονύχτιες ιστορίες Όταν κλείνει το μαγαζί θα την βρίσκει στο καμαρίνι της Θα είναι πολύ διαφορετικοί από πριν Για να μοιράζονται τα ελιξήρια της άσωτης ζωής Μια χαρά και μια θλίψη διαφορετική Τους δικούς τους θεούς και οίστρους της νύχτας
Απ' τους τόσους διαφορετικούς θεούς και οίστρους
*στον Γιώργο Μ.

Τετάρτη

Αιώνια Επιστροφή

Τότε ήμασταν παιδιά κι ακόμη Ψαρεύοντας φώσφορο πάνω στις μικρές σχεδίες μας Ή άλλοτε τρυγώντας την κατάνυξη Σκορπώντας τις ανθοφορίες μας Πάνω απ’ τους τάφους γελώντας Γιορτάζαμε την αρχαιοελληνική λίμπιντο Μα υπνωτιστήκαμε στα καλοκαίρια Kαι τα τρενάκια των καπνών άργησαν Τις διαδρομές τους και ξεθώριασαν Έπειτα ήρθε η υγρασία εχθρική Να σμιλεύει το δάκρυ Φθινόπωρο στα μέτωπα μας Δεν μπορείς να πεις πως δεν το περιμέναμε Ακόμη κι αν το αγνοούσαμε Το είχαμε δει να συμβαίνει Όπου ο γιος του μακαρίτη Πουλούσε το παλιό σπίτι ψάχνωντας Καλύτερο για τα παιδιά του Και το θεωρούσαμε παρηγοριά Που ‘χαμε στρέψει τη ροπή των αιώνων Στην σεξουαλικότητα μας Εξιλεώνοντας την απορία μας Από το παράπονο μιας αόριστης αδικίας Και ψιθυρίζοντας τον δικό μας μύθο Πως είμαστε άγγελοι Με διάφανες φυλλωσιές ως κάτω Λυγεροί και ιριδόχρωμοι Σιωπηλοί πάνω από κάθε καιρό Ώστε εν την απουσία μας ριγούν Οι ορχήστρες τούτης της δημιουργίας Εκείνα τα δέντρα κι εκείνα τ’ άστρα Εκείνα τα παιδιά που στις ανεμικές χοροεσπερίδες τους Κουβεντιάζοντας μας συμβολίζουν

Παρασκευή

Galaxy

Μακρόσυρτο άγγιγμα Τώρα Γλιστράς πάνω στους αφρούς νέγρικη γαλέρα Μα από πριν έστιψες τους χυμούς του ήλιου Κι οι χοροί του διαστήματος σε βυθίζουν Στην ασυνέχεια του σκοταδιού ώστε Ψηλαφίζοντας λύνεις τα μάγια Της νύχτας Η τροχιά που διασχίζει μίλια ερώτων Μες τις ερήμους κι έπειτα συνευρέσεις Στις τεντωμένες χορδές των επάλξεων Φωτογραφικές οάσεις ισσοροπιών - μόνο μια στιγμή - Αποδημούν μαζί με τα κοπάδια Πυρέρυθρων φαλλών Χρυσά φύλλα καίγονται τα χείλη σου Και κάτω από τη μύτη στο στήθος Ως ευωδιούν οι θεοί της Ινδίας Ούτε στο φεγγάρι που ‘ναι κλειτορίς Τέτοιες ώρες δεν δίστασες Μου πρόσφερες μια φέτα Κρέμασες τα μάτια μου στη Θέση του φεγγαριού ψηλά Και στη γη Ήσουν παιδί ακόμα Η ζωή μόνταρε τους βιασμούς σου Μια παράξενη εποχή Όπως ξημερώνουν οι θρύλοι Σε φθινόπωρα ήρεμων οίστρων Και γράφονται με χένα μελαμψή Εξιστορόντας τα δέρματα τα λαμπρά Και από τις αυλακώσεις που ανάβλυσε το αίμα Γέμισαν τα νησιά κρινάκια Απ’ όπου γδύνονται άγγελοι Και πετούν προς τις νέες κατοικίες τους Στα ουράνια

Οδύσσεια

Μισώ τις αναμονές.Μισώ τα αεροδρόμια.Κάποτε περίμενα οκτώ ώρες στο Kloten Σ’ένα ήρεμο χάος Με πεταλουδίτσες στην κοιλιακή χώρα. Αυτή ήταν η τύχη μου αυτή ήταν η ατυχία μου Αυτή ήταν η ζωή μου Όλα όσα δεν κατάφερα η διδασκαλία μου Τώρα Εσύ ζεις Εγώ επιβιώνω Σχηματίζομαι γοργά μες τα νέα μου ρούχα Αφήνω πίσω τα πάλια και ξεκινώ γι’ αυτά που νοσταλγώ Ξεκινώ για την πατρίδα Ρημοτομημένη δόμηση Κώλος μεζονέτα Μουνί με δυο τζάκια Μουνί μοντέρνας αρχιτεκτονικής Το πρόσωπο της αγγελικό εξαπτέρυγο Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου Αύριο θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής μας Έπειτα μου χάρισε δυο κόρες κ’ ακόμη δυο ωραίους γαμπρούς Τώρα Εσύ επιβιώνεις Εγώ ζω Βου-ντου Θετική ενέργεια Σταυρώνω δάκτυλα Έχω μάθει καλά το ‘σ’αγαπώ’ Και λέω συχνά "σ' αγαπώ" Πάντα περισσότερο λέω "σ' αγαπώ" Και είναι αληθινό Εδώ όλα τα νούμερα κερδίζουν Τραγούδι Κόκκινο Παράθυρο Ποδήλατο Ουρανός Οι υπόλοιποι κερδίζουμε την αγάπη Την ευτυχία που ποτέ δεν την ζούμε όλοι μαζί αλλά ο καθένας στο σπίτι μόνος του Κι έχει συννεφιά Κι έχει λιακάδα
* στο ποιήμα συμμετάσχουν ιδέες εμπνευσμένες απ' το Φτερό στον Άνεμο

Δευτέρα

Φτιάχνοντας Άγιο

Τα δάχτυλα σου είναι άροτρα προορισμένα Από πάντοτε σε αυτή την τέχνη την ευγενική Που αρχαίες θεές σου δίδαξαν την τέχνη να φυτεύουν Και το γνωρίζω πια Να το κορμί μου αστραφτερό Γιατί πολλές φορές μπορεί και μεταπλάθεται το χώμα Ως του ανθρώπου αναγεννιέται και ξανανοιώνει η σάρκα Ω τι Θείας Εύνοιας ο αποδέκτης είμαι Στο θόλο της Επιδάυρου όταν με κοιμίζεις Σαν σε χορό συμμετρικό γυρνούν το βημα τους τ’ άστρα Η όταν της Κερύνειας τα λουτρά με περίσσια σοφία Στρέφεις στην αγκαλιά μου Κι έχω δει από τότε μοναχά Πως τον πόνο έδιωξες Το σκοτεινό ποτάμι καθώς μ’ ανάστησες Με χάδι υπομονετικό και τρυφερές μαλάξεις Έτσι ώστε στη θέση του να φυτρώνουν πια Λουλούδια σπάνια λίχνο και κιννιβάρι Κι έχουν γεμίσει ξανά οι λίμνες και τα πηγάδια Με το καθάριο κι εύζωο ύδωρ της αγάπης Κι απ’ τις πηγές εδώ κι εκεί Ολόκληρο Άρτιο το σώμα πια σε δράση Από Παντού αναβλύζει η αειφορία Τώρα μπορώ να περπατήσω κι όλα τα ζώα Που ονειρεύομαι να περπατούν μαζί μου Μπορώ να πετάξω κι όλα του δάσους τα πουλιά Να πετούν μαζί μου Μπορώ να κολυμπώ και να ‘χω τη θάλασσα Γλυκό εραστή - σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη – Να κολυμπά μαζί μου Μπορώ να ανοίγω το στόμα μου και ν’ ακούω Τους ποιητές να τραγουδούν απ’ το δικό μου στόμα Μπορώ να χορέψω και να μην είμαι εγώ μα τα πινέλα Των ζωγράφων που ντροπαλά στον άνθρωπο Στις εξοχές λικνίζονται πάνω στα καβαλέτα Μπορώ να φτύσω - Πράξη Ιερή –σ’ αυτόν τον κόσμο Το τονίζω Και να ξεπηδήσει η Μούσα Τώρα μπορώ να σκοτωθώ και να υπάρχω πάντοτε Παντού μέσα στο Θείο Τώρα μπορώ να ζώ μέσα σου κι ωστόσο εσύ Να με κοιτάς κατάματα και γελαστή όπως πάντοτε Να μου κλείνεις το μάτι