Παρασκευή

Ορισμοί

Τα πεύκα είναι άνθρωποι Οι άνθρωποι είναι άμμος Το παρίσι είναι το νησί που το σκάνε οι νύφες κι μάγισσες λίγο πριν τις κάψουν Τα χέρια μου είναι η φωνή πνευμάτων μυθικών προσώπων Οι τσιγγάνοι είναι εδώ Οι τσιγγάνοι είναι παντού Οι κριτικοί κι οι πιάτσες είναι ότι συχαίνομαι περισσότερο Κι είμαι αρκετά καλά να μην είμαι ότι σιχαίνομαι Οι γλυκοπατάτες ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα Η τρέλα είναι ο μήνας του μέλιτος του σαλτιμπάγκου Η φιλοσοφία είναι δικτατορία που αρνούμαι Οι άγκυρες είναι ορισμοί όπως οι παραπάνω Η τέχνη είναι το φαινόμενο της λύτρωσης Όμως τα φαινόμενα απατούν Το παρελθόν είναι ένα κουτί με υπέροχες αμαρτίες που ‘χαν τραγικό τέλος Το τώρα είναι δίκοπο μαχαίρι Το αύριο είναι η άλλη όψη του τώρα Εγώ ; άσε με εμένα πολύ αέρα πήραμε Και τα ναρκωτικά που παίρνω ; Τα φτιάχνω μόνος μου σαν γνήσιος φυσιοδίφης και δεν ξέρει ποτέ κανείς τίποτα Εσύ ; εσύ είσαι το άγνωστο Η διπλή μετενσάρκωση του αγγελικού μου αγγίγματος Να γεννηθώ ή να πεθάνω Να γεννηθώ ή να πεθάνω Αν γεννηθώ τα πεύκα είναι άνθρωποι Αν πεθάνω οι τσιγγάνοι είναι παντού Χριστέ μου Κρίσνα Ολύμπιοι Αντιγόνη Όλοι εσείς Όλοι εσείς τι ; τι ; Tέτοια αντίληψη Οι τσιγγάνοι είναι παντού Τα πεύκα είναι άνθρωποι

Σάββατο

Γειά σου Φτερoύλι πουλάκι αποδημητικό

Μόλις γυρίσαμε από τις μέλισσούλες μας στην Εύβοια Διανυκτερεύσαμε στον Όσιο Δαυίδ που εόρταζε Ωστόσο κοιμηθήκαμε στο αμάξι οπότε φαντάζεσαι η νύχτα ήταν σχεδόν καλοκαιρινή Φέραμε και κάμποσο μέλι Χόρτασε το μάτι μας πράσινο και η καρδιά μας θεό και το σώμα θυσία Της μικρής Ιριδας Sobreluz της άνοιξε η όρεξη με όλα αυτά και έχει συνδέσει τα εικοσιτέσσερα γελαστά χείλη της με το μαστό της Τροφού της Η οποία καθισμένη σε μια κυλιόμενη σκάλα απολαμβάνει τις λιτές γραμμές της ζωής στο living room αφού μετακόμισα όλα τα καλλιτεχνικά μου συμπράγαλα ,αυτά με τις οργανικές καμπύλες και τα αραβουργήματα στους μανδύες, στο κάτω μέρος του σπιτιού το εν λόγω υπόγειο και μεταμόρφωσα τον τρυφερό κόσμο των παιδικών ονείρων μου σε ατελιέ underground Ωστόσο προκύπτουν δύο προβλήματα απ΄ αυτό Πρώτον τώρα χρειαζόμαστε ένα κατσαβίδι για να βάλουμε τις νέες μπαταρίες στο μουσικό παιχνίδι της Ίριδας Τσοτσομπρόκο και τα εργαλεία είναι κάτω και επειδή κανείς δεν πρόκειται να κουνηθεί μακρύτερα από την νυχτερινή εμβέλεια μας Αναγκαστικά ένα μαχαίρι θα χρειαστεί να κάνει και δεύτερη δουλειά αυτές τις απλοποιημένες στιγμές που τα χρυσόψαρα κατευθύνονται αντίθετα για να ξανασυναντηθούν δέκα δευερόλεπτα αργότερα μέσα στο ίδιο ενυδρείο Και το αποτέλεσμα το ίδιο ο Μπάχ χλωμιασμένος έτοιμος να γίνει ανθοίαμα Και το αποτέλεσμα το ίδιο, να μια μεγάλη αλήθεια που με άγγιξε τώρα Γι' άλλους λίγο καλύτερα γι 'άλλους λίγο χειρότερα Καμμιά φορά το κλάμα όταν έρχεται από την γη στην αρχή ακούγεται σαν μακρινό γουργουρητό και η μόνη λύση φυσικά είναι η ρύθμιση της υγρασίας Η Ψυχή της όμως δεν κλαίει αλλά γελάει γιατί είναι αγνή ενώ αργότερα όταν η περήφανη Ψυχή ταπεινώνεται δεν κλαίει αλλά αυτοκαταστρέφεται σιωπηλά Κι όλα αυτά είμαι απόλυτα πεπεισμένος έχουν να κάνουν με την αρχαία ελληνική Ψυχή που είναι μέσα μας αθέλητα κρυμμένη και σε πολύ καλή θέση θα έλεγα για να μεταφέρει το θυμό του Αχιλλέα αλλά και τη σύλληψη του ως γεγονός από τον Όμηρο Το δεύτερο πρόβλημα το σκίασε το πρώτο με την πληθωρικότητα του 'η μήπως φταίει η αποδιοργανωμένη μνήμη Κατά τ' άλλα αυτές οι μέρες κύλησαν σαν γρήγορο τανγκό σε εργοτάξιο καταναγκαστικών έργων Το αγαπημένο μου φετίχ να ψήνομαι στον πυρετό και να φτιάχνω ραμποτέ ψευδοροφή εννοείται πάνω σε σκάλα σε κουζίνα που μοιράζονται δυο αδερφές ζωντοχήρες ή άλλοτε πάλι ν 'ασπρίζω σαν άλλος Ηρακλής μες τον γυμνό καιρό το φράχτη του σπιτιού μας Την ίδια στιγμή πάνω στα αεικίνητα βουνά οι σταυροφορίες του Calluna Vulgaris αφού προσπέλασαν με την πένθιμη τελειότητα της αγάπης τους τα δύο τρίτα του Σεπτέμβρη και όλου του Οκτώβρη έδωσαν τη θέση τους στην υπομονετική και στοργική τρυφερότητα -τα λευκά άνθη της κουμαριάς

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της ολονυκτίας καθόλου δεν ηρέμησα Ήθελα τόσο να μείνω για γίλο μες το κουβέλι να τις ακούσω να μου πουν τις απόψεις τους και τα προβλήματα τους να κουβεντιάσουμε για τη διαχείμαση μα η νύχτα κομψή και πελώρια με πόθησε περισσότερο απομάκρυνε την ασκητική κουβέρτα μου και έστρωσε για την πάρτη μας τα αστέρια

Δεν μπορούσα να αντισταθώ Έτσι γίνεται πάντα Κι αυτές κι εγώ Η Ροή από πάνω μας να καθορίζει Μα είναι ωραία τέτοιες ώρες που κοντοστέκομαστε να πάρουμε δυο ανάσσες να ξεδιπλώνονται μπροστά μας και να στοιβάζονται όπως τα τσαμπιά με αυτά τα φθινωπορινά άνθη, όπως τ’ αστέρια τα τόσα μικρά χαμόγελα και όλες οι αγωνίες και οι κόποι που κάνουμε όλα τα πλάσματα καθημερινά για να καταφέρουμε να τα στερεώσουμε Μ’ αυτό που μένει σε τόση γαλήνη –ακόμη κι αν είναι ίχνη- είναι τα χαμόγελα έτσι δεν είναι

Φιλιά