Ήλεκτρο

Κάποτε θα τιμωρηθούμε παρά τη νιοστή δύναμη στην οποία είναι υψωμένο το γέλιο μας Χα χα

Και ποιο ανώτερο κάλεσμα θα μας αναγκάσει να αδειάσουμε το Είναι μας στην πλευρά εκείνη του ανώτερου εαυτού 

Στην ουτοπία που οι ράγες της συνήθειας ευθυγραμίζονται με την ορθή θέληση

Μα μέχρι τότε 

Εως ότου η ορχήστρα της νόησης νυμφευτεί τη μουσική του συναισθήματος θα αναβλύζονται στο αίμα μας ορδές πληγών και πόρωσης 

Γνώριμη ελληνική εντροπία και καθολική απουσία πελατών καθώς παρασερνόμαστε από τη γνήσια τούτη πολιτική του σύμπαντος

Εσύ και όλοι εμείς δηλαδή Ελαφρώς αντικοινωνικοί

Δίχως επιλογές τρόπους συστήματα ζωής ή άμιλλα να χαρακτηρίζουν τη διαλεχτική της αυτοκρατορίας μας 

Άριστη γεωμετρία φωτεινών εκλειπόμενων δυνάμεων ζυγιασμένη στα πλευρά της γης

Και τον παφλασμό του κουπιού με το μέρος μας αφού ο παράλληλος όλος κόσμος ζητώντας γαλήνη χύνεται σε μια μόνο θάλασσα Το λαμπρό κενό που ονομάσαμε ασελγούντα σώματα

Εσύ μονοπολική θεότητα  Πριν κοιμηθείς στον πυρήνα σου (δηλαδή εμείς)

Και στο αιθερικό σου πέπλο κεντημένη με βιωματική εμπειρία και φαντασίωση 

Με ηδονές ακόμα κι αρώματα

Με το χορικό των συννέφων σα καλπάζουν ένα διάδημα τριγύρω στο φεγγαρένιο κεφάλι σου

Ω λυχνία στηλωμένη στην άκρη του νησιού Ορατή στη χώρα μόνο κάποιου σπάνιου ζευγαριού ματιών

Όταν επιστρέφει το κορμί του σε ροδοπέταλα ο ερωδιός

Όταν κραδαίνεσαι ανάμεσα στην οργή και την αγνότητα

Ανάμεσα στην νίκη και την οικουμένη

Εκεί Στο κατώφλι της νομοτέλειας που η Ύπαρξη αντιλαμβάνεται τον εαυτό της

Στις μυστήριες αύρες της νύχτας που γεννιούνται οι θεοί

Ομορφαίνεις επικίνδυνα όπως λένε σα πλησιάζει ο καιρός της αναλήψεως σου

Ορισμοί

Τα πεύκα είναι άνθρωποι Οι άνθρωποι είναι άμμος Το παρίσι είναι το νησί που το σκάνε οι νύφες κι μάγισσες λίγο πριν τις κάψουν Τα χέρια μου είναι η φωνή πνευμάτων μυθικών προσώπων Οι τσιγγάνοι είναι εδώ Οι τσιγγάνοι είναι παντού Οι κριτικοί κι οι πιάτσες είναι ότι συχαίνομαι περισσότερο Κι είμαι αρκετά καλά να μην είμαι ότι σιχαίνομαι Οι γλυκοπατάτες ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα Η τρέλα είναι ο μήνας του μέλιτος του σαλτιμπάγκου Η φιλοσοφία είναι δικτατορία που αρνούμαι Οι άγκυρες είναι ορισμοί όπως οι παραπάνω Η τέχνη είναι το φαινόμενο της λύτρωσης Όμως τα φαινόμενα απατούν Το παρελθόν είναι ένα κουτί με υπέροχες αμαρτίες που ‘χαν τραγικό τέλος Το τώρα είναι δίκοπο μαχαίρι Το αύριο είναι η άλλη όψη του τώρα Εγώ ; άσε με εμένα πολύ αέρα πήραμε Και τα ναρκωτικά που παίρνω ; Τα φτιάχνω μόνος μου σαν γνήσιος φυσιοδίφης και δεν ξέρει ποτέ κανείς τίποτα Εσύ ; εσύ είσαι το άγνωστο Η διπλή μετενσάρκωση του αγγελικού μου αγγίγματος Να γεννηθώ ή να πεθάνω Να γεννηθώ ή να πεθάνω Αν γεννηθώ τα πεύκα είναι άνθρωποι Αν πεθάνω οι τσιγγάνοι είναι παντού Χριστέ μου Κρίσνα Ολύμπιοι Αντιγόνη Όλοι εσείς Όλοι εσείς τι ; τι ; Tέτοια αντίληψη Οι τσιγγάνοι είναι παντού Τα πεύκα είναι άνθρωποι

Γειά σου Φτερoύλι πουλάκι αποδημητικό

Μόλις γυρίσαμε από τις μέλισσούλες μας στην Εύβοια Διανυκτερεύσαμε στον Όσιο Δαυίδ που εόρταζε Ωστόσο κοιμηθήκαμε στο αμάξι οπότε φαντάζεσαι η νύχτα ήταν σχεδόν καλοκαιρινή Φέραμε και κάμποσο μέλι Χόρτασε το μάτι μας πράσινο και η καρδιά μας θεό και το σώμα θυσία Της μικρής Ιριδας Sobreluz της άνοιξε η όρεξη με όλα αυτά και έχει συνδέσει τα εικοσιτέσσερα γελαστά χείλη της με το μαστό της Τροφού της Η οποία καθισμένη σε μια κυλιόμενη σκάλα απολαμβάνει τις λιτές γραμμές της ζωής στο living room αφού μετακόμισα όλα τα καλλιτεχνικά μου συμπράγαλα ,αυτά με τις οργανικές καμπύλες και τα αραβουργήματα στους μανδύες, στο κάτω μέρος του σπιτιού το εν λόγω υπόγειο και μεταμόρφωσα τον τρυφερό κόσμο των παιδικών ονείρων μου σε ατελιέ underground Ωστόσο προκύπτουν δύο προβλήματα απ΄ αυτό Πρώτον τώρα χρειαζόμαστε ένα κατσαβίδι για να βάλουμε τις νέες μπαταρίες στο μουσικό παιχνίδι της Ίριδας Τσοτσομπρόκο και τα εργαλεία είναι κάτω και επειδή κανείς δεν πρόκειται να κουνηθεί μακρύτερα από την νυχτερινή εμβέλεια μας Αναγκαστικά ένα μαχαίρι θα χρειαστεί να κάνει και δεύτερη δουλειά αυτές τις απλοποιημένες στιγμές που τα χρυσόψαρα κατευθύνονται αντίθετα για να ξανασυναντηθούν δέκα δευερόλεπτα αργότερα μέσα στο ίδιο ενυδρείο Και το αποτέλεσμα το ίδιο ο Μπάχ χλωμιασμένος έτοιμος να γίνει ανθοίαμα Και το αποτέλεσμα το ίδιο, να μια μεγάλη αλήθεια που με άγγιξε τώρα Γι' άλλους λίγο καλύτερα γι 'άλλους λίγο χειρότερα Καμμιά φορά το κλάμα όταν έρχεται από την γη στην αρχή ακούγεται σαν μακρινό γουργουρητό και η μόνη λύση φυσικά είναι η ρύθμιση της υγρασίας Η Ψυχή της όμως δεν κλαίει αλλά γελάει γιατί είναι αγνή ενώ αργότερα όταν η περήφανη Ψυχή ταπεινώνεται δεν κλαίει αλλά αυτοκαταστρέφεται σιωπηλά Κι όλα αυτά είμαι απόλυτα πεπεισμένος έχουν να κάνουν με την αρχαία ελληνική Ψυχή που είναι μέσα μας αθέλητα κρυμμένη και σε πολύ καλή θέση θα έλεγα για να μεταφέρει το θυμό του Αχιλλέα αλλά και τη σύλληψη του ως γεγονός από τον Όμηρο Το δεύτερο πρόβλημα το σκίασε το πρώτο με την πληθωρικότητα του 'η μήπως φταίει η αποδιοργανωμένη μνήμη Κατά τ' άλλα αυτές οι μέρες κύλησαν σαν γρήγορο τανγκό σε εργοτάξιο καταναγκαστικών έργων Το αγαπημένο μου φετίχ να ψήνομαι στον πυρετό και να φτιάχνω ραμποτέ ψευδοροφή εννοείται πάνω σε σκάλα σε κουζίνα που μοιράζονται δυο αδερφές ζωντοχήρες ή άλλοτε πάλι ν 'ασπρίζω σαν άλλος Ηρακλής μες τον γυμνό καιρό το φράχτη του σπιτιού μας Την ίδια στιγμή πάνω στα αεικίνητα βουνά οι σταυροφορίες του Calluna Vulgaris αφού προσπέλασαν με την πένθιμη τελειότητα της αγάπης τους τα δύο τρίτα του Σεπτέμβρη και όλου του Οκτώβρη έδωσαν τη θέση τους στην υπομονετική και στοργική τρυφερότητα -τα λευκά άνθη της κουμαριάς

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της ολονυκτίας καθόλου δεν ηρέμησα Ήθελα τόσο να μείνω για γίλο μες το κουβέλι να τις ακούσω να μου πουν τις απόψεις τους και τα προβλήματα τους να κουβεντιάσουμε για τη διαχείμαση μα η νύχτα κομψή και πελώρια με πόθησε περισσότερο απομάκρυνε την ασκητική κουβέρτα μου και έστρωσε για την πάρτη μας τα αστέρια

Δεν μπορούσα να αντισταθώ Έτσι γίνεται πάντα Κι αυτές κι εγώ Η Ροή από πάνω μας να καθορίζει Μα είναι ωραία τέτοιες ώρες που κοντοστέκομαστε να πάρουμε δυο ανάσσες να ξεδιπλώνονται μπροστά μας και να στοιβάζονται όπως τα τσαμπιά με αυτά τα φθινωπορινά άνθη, όπως τ’ αστέρια τα τόσα μικρά χαμόγελα και όλες οι αγωνίες και οι κόποι που κάνουμε όλα τα πλάσματα καθημερινά για να καταφέρουμε να τα στερεώσουμε Μ’ αυτό που μένει σε τόση γαλήνη –ακόμη κι αν είναι ίχνη- είναι τα χαμόγελα έτσι δεν είναι

Φιλιά

Η χαρά του θανάτου σου

Εδώ όσο κι αν ανοιχτείς Μαζί με τα φανερά Απ’ τον ήχο Τη χαρά του θανάτου σου Δεν θα σε ανιχνεύσουν ποτέ Ενώ από δω όλοι περνούν Εδώ όλοι οι κάτοικοι είμαι εγώ Σφράγισε τα μάτια σου Πέθανε χωρίς το ψέμα Πέθανε αντίθετα απ’ το ψέμα Και η παρέα του εαυτού σου τόσο σκληρή είναι Και τι ανεξήγητο αυτό το μίσος Η απουσία βρίσκεται έξω σπό την κενή έννοια Η απουσία είναι λερωμένη Κι όσο μεγάλο κι αν είναι το έξω Το τίποτα έξω δε χωράει Πες στους άλλους Δεν θέλω να ξέρω απ΄τη χαρά Και αγνόησε τη μετρημένη λύπη Την περιορισμένη ταραχή σου Σιώπησε είναι το μίσος σε ότι δεν ψάχνω Σιώπησε είναι η σκλαβιά Και στάσου Κλείστα μάτια Αναίσθητα Πόσο μοιάζει ο ένας με τον ίδιον Και κλείστα μάτια Ασυνείδητα Ατόνησε Και άραξε Μόλυνε το σκότος σου απ’ την τυχαία ξηρασία Αρνήσου ότι πας με βαριεστημάρα για άγνοια Και σκλάβωνε κάθε άπειρο του ορατού δαμαστή Δεν θα φερθεί καλά στα τέρατα Γιατί από δαμαστής θα μεταμορφωθεί σε μολυσμένο τέρας Και θα σταματάει ξεχνώντας το ψέμα Κι ό,τι κι αν δεν κάνει ποτέ δε θα σ΄αγαπά Ακόμα κι αν δεν προσπαθήσεις καθόλου να κρατήσεις την ανιδεότητα σου απ’ την αγάπη Γιατί δεν είσαι κανένα χωρίς τιπότα ίδιο Και σε αμελεί Πώς να μην βρεθείς αν δεν το ήθελες μετά Πώς αν η νιρβάνα σου είναι τόσο ρευστή Και τόσο δειλή Και τόσο αδύνατη Και ταπεινώνεται απ΄το τίποτα Σέβεται τους πάντες Κι εκείνα έμαθαν Έψαξαν να συναντήσουν την αδυναμία τους Για να ειρηνεύσουν δειλά Δίχως κατανόηση Δίχως ξεδίψασμα για ερημιά Ξεδίψασμα για ρουτίνα Για μη πράγματα που ενώ δεν φαίνονται διαφορετικά Ποτέ δε μοιάζουν Σε κανένα σάλεμα του κενού Της λησμονιάς Του άδειου παρελθόντος Του άδειου νοήματος του λανθασμένου που έχει είπωθεί Μα δεν την αισθάνθηκαν φαντάσματα και φαντάσματα Από πουθενα κι αν δεν φαίνονται Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις ................................................................................................

Αντιστρέφοντας το ποίημα σου αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της αισιοδοξίας του Με ρωτάει η αγάπη μου τι γράφεις ποιήμα ? Ναι όχι της απαντώ ένα αντιποίημα - Είναι πειραματική παράλλαγή ενός ψυχολογικού τρικ που διάβασα τελευταία Φόρα το κράνος σου Εκανα κάτι αντικαθρεφτισμούς σε μερικές φωτογραφίες Ξέρεις τό ‘ να φέρνει τ’ άλλο κτλ Από κει περνάει μια σκαντζούρα Πιο πέρα η ανηφοριά οδηγεί στης μαμάς μου Σε βλέπω να καβαλικέυεις πάνω σε μία μπλούζα Από δω το στήθος σου κρατάει ένα λυχνάρι Χαιρετισμούς από τη μικροκοσμική νύχτα που το διάστημα της φωτίζουν λαμπατέρ και φωτιστικά ως άλλα παλσάρ και σουπερνόβες Και το ξέρεις όσο αρνείσαι να βγείς απ΄το καλειδοσκόπιο θα σε ροκανίζουν τα χρώματα για να σε σπέρνουν στο φώς ώστε τίποτα να μην πάει χαμμένο Κτλ κτλ Α Κτλ κτλ

Raddle

Το ρολόι το παιχνίδι του καλόγερου

Οι Ώρες οι Μοίρες και οι μέρες

Κουκουλομένες μές τ’ ασημένια σατέν της πόλης

Στον ψεύτικο παράδεισο των δέκα cents

Στην οργή που στάζει στην αποχέτευση

Ακροματισμός στους γκρεμούς της αβύσσου

Στις φλέβες της κραγιόν από στιμμένη ορμόνη

Μες τα μαρμάρινα χείλη της νύχτας

Κάποια γυναίκα φιλά έναν άντρα.στο μάγουλο

Κάποια γυναίκα λεπτή αυτή τη φορά

Σαν εσώρουχο ή μεθυσμένα μάτια

Έρπεται στην αγκαλιά γυναίκας

Δεύτερο φεγγάρι της νέας γης

Ηλεκτρικό φίδι – Φαντασίωση

Εξύψωση της Ψυχής και λάμψη της χάντρας

Ζήσε μου λέει…ο Θεός σε χρειάζεται

Κόρη του διαβόλου

Είμαι η σκέψη σου

Γιορτή του κάρματος και της όσμωσης

Είμαι η πτώση

Το δέρμα σου

Υγρή κόλαση

Άρμύρα του ήλιου

Αυτή έγκατα πουλιού

Γλυκός περίπατος στα πέταλα της νύχτας

Καθαρός αέρας

Διαδρομή χαμένη σε υπερφορτισμένο κύκλωμα

Κλόουν

Ταξί

…Raddle

Αιρετικό

‘Ω τα στήθη σου Όχι πια Και μόνο επειδή μίκρυναν τα μάτια μου Που δε χωρά το κλειδί των ονείρων σου Που ξεφτάω σα την μουσική Για το πενταγραμμο ανείπωτη Κι από τις νεράιδες αγαπώ μόνο τις ξεπεσμένες Της γλώσσας σου Καθώς τα δικά μου χείλη μετανάστευσαν Στη χώρα των Υπερβόρειων Δε βλέπεις πως αυτό είναι κατακρεούργηση Ερωτώ που μια μέρα ήσουν έρωτας Και συνεχίζω πως λυπάμαι σε αγνοώ Να μη σου μοιάσω Οπωσδήποτε Συνεχώς ως εξαφανίζομαι Να που έχω ταλέντο κρυφό Εις το σχολειό του Απόλλωνα Εμπρός κύτταρα μου σκορπιστείτε Σε ορθοπεταλιές των εμπειριών Έξω από αυτό το δωμάτιο και απόψε Καθώς θόλωσα νύσταξα θα κοιμηθώ Για πάρτη σας το ταξίδι και απόψε (και αυτό το ζώο τι τι παράξενο όνομα) Με τόσο κρύο ‘Αλογο ακούς εκεί άλογο

ΠΑΡΑΑΜΥΘΙ

Αποθήκευση στο Σκληρό

Που ποιο ποιοι τι ποιος πως πότε 

Αλλού Κόσμος 

Στη λούτσα 

Έπεσε ο χειμώνας το ξεπεράσαμε κι αυτό

Το βατράχι της αναπαραγωγής 

Έχω να βάλω λάστιχα να πληρώσω το σήμα

Πρέπει να φάω δύο τριπάκια για να αφεθώ λίγο

Σε αυτή την μουσική 

Πήγα total eclipse

Αυτή την φορά έπαιξαν πολύ γαμάτα

Δεν ξέρω τελευταία φορά που τους είχα δει

Καλός κόσμος γιώργο Το ευχαριστήθηκα

Simon

Κλεμένοι διάλογοι των ανθρώπων

Προμηθέας 

(Don’t send this message to the cup)

Αντίδοτο 

Simon teblar άγιος των πρακόρων 

Κι όπως ο τρίτος εσταυρωμένος

Ακολουθήσαμε τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό

.....................................Η αγωνία

(που ‘ναι το stuff)

Η Πτώση της Θέλησης

(πολιτικό ποιήμα για την αιώνια ζωή)

Ολόενα μεγαλώνουν σκαλίζοντας το θαύμα Διαστρικές κηπουροί Κοντά τριακόσια πια Γεμάτες άσπρο φως σκληρή τρίχα και γαλάζιο Με δυο χαδιάρες βλεφαρίδες Δυο εκπλήξεις σταυρωτά ζωσμένες στην όψη τους Δυο έμειναν όλες κι όλες Έτσι είναι εύκολο να τις αναγνωρίσει κανείς Απ’ τις σφαιρικές μήτρες και τα πελώρια κομψά πόδια Απ’ τα μεγάλα διάκενα στο λόγο Που σπαρταρούν πέφτουν Που γνέφουν Σε θέλω πολύ Τώρα Γιατί όλα έχουν τη θέση τους Οι δυτικοί αστερισμοι Τα ευτράπελα Το μέσα και το έξω Ανοίγει και κλεινει η βεντάλια Όμοια τα πνεμόνια Όμοια η θέα σα χώνεται το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια για να μετρήσει τις αποστάσεις Φορτωμένες εκατομμύρια πράσινες ομπρέλες και τραγούδια πουλιά Αργά αναρρίχονται στη δίνη της ανόδου κρατώντας δυο στάλες βροχής Δυο σβώλους χώμα Για να σπείρουν τη γη κι αλλού στο διάστημα Μα οι τοξωτές αψίδες της αμφιβολίας τρυπούν τα συνωστισμένα μάτια Όχι δεν θέλουν να βλάψουν κανένα Είναι παιδιά με δύναμη Είναι μόνο δέος Ένα ατέρμων εκστατικό κόμπασμα στα χέρια και στους γόνες Κάτω απ’ την αρχαϊκή πέτρα των προγόνων τους Στο πτερύγιο του κρόταφου από πίσω εκείνο το χλωμό φως - Θυμάμαι Δεν έχεις τίποτα είπε ορκισμένος ο άγγελος ιποκρίτης Τίποτα Γελώντας τη μοίρα με τις λέξεις του Μα το δίχως άλλο η μοίρα ήταν που έπαιζε με το ύψος της Ξεσκίστηκε η θηλυκή αρχή του γι’ αυτό το νιάνιαρο Τροφή για το σκύλο και τσιγάρα Και τώρα τι έμεινε τώρα Την τελειότητα να γιορτάζουν τα σαλιγκάρια Τα πενηνταδυο χαρτιά της τράπουλας σκορπισμένα στο πάτωμα Εδώ κι εκεί Τσέλικη γλυκιά μελωδία των τρελών Το σύμπαν βαρύτερο Ένας δυο Οι πρώτοι του παλμοί Η αγκαλιά μια αγκαλιά συγκίνηση και φωτιά δίχως χερούλια πουθενά να πιαστείς Αόριστος Αιχμαλωσία Προσευχή Δεν ήταν τίποτα - συνέχισε - Πως κλαίει η άβυσσος Λίγο κόκκινο ναϊφ στα μάγουλα του κόσμου Συνάρτηση του οίστρου όπως το φεγγάρι όπως κι εσύ κι οι μουσώνες Μα ο καιρός περνά Η αρμάδα της κίνησης βλέπεις Ολόενα μεγαλώνουν Ολόενα αλέθει ο χρόνος για να φτιάχνει επίγνωση Γλυκιά επίγνωση της αστρικής εστίας Σάμπως τροφή άλλη δεν έχει η Ύπαρξη Αυτές αλλαξαν ντύσιμο Άλλαξαν κι άλλα πράγματα πιο χειροπιαστά Αρωμάτισαν με πνεύματα τον ουρανό και τους ναούς τους Αγόρασαν περισσότερες αντένες για να θωρούν τα πράγματα Έπειτα έγιναν απόμακρες Διανοούμενες Τενίστες των λέξεων Κατοχύρωσαν τον τίτλο τους Έφτιάξαν τη δική τους αίρεση Να ταιριάζει στην εποχή τους Φαλακρή κλαδάτη Δίχως σκόνη ή αίματα Ντύθηκαν μακρόσυρτες δονήσεις και τριανταφυλλί φαντασιώσεις Στολίστηκαν συναισθηματικά όνειρα και λογής δυνάμεις Να ζωντανεύουν Τις λίμνες του καλοκαιριού τ’ αγάλματα στους κήπους Τους χαρταετούς των παιδιών Ίδρωσαν πάνω απ’ το αμόνι για αιώνες Σκλήρυναν στην εμπειρία και την υπέρβαση Σφυρηλατώντας γερά φτερά Φτερά προσαρτημένα στις χρυσές τους φτέρνες Κι έγιναν τα κορμιά τους ο μεγάλος σπόρος της ποίησης στην αρχή Και μετά περιπλοκάδες που αγκαλιάστηκαν μπλέκοντας τα φιλιά τα χρώματα Σφιχτά Κύκλικά περιστράφηκαν γύρω απ’ το μάτι της γη Με τεντωμένες φλέβες Μα όποιος άλλος στη θέση τους Θα πέταγε που και που ανάσκελα Για να χαζέψει τα ακίνητα χρυσά μάτια Τα ολοκαυτώματα πέρα στις εσπερίδες Το χορό της φωτιάς ανάμεσα στα φεγγάρια του Δία Εκεί που η Νέμεσις κρεμάστηκε Κομματιάζοντας έτσι τους καθρέφτες των θεών Τους ίδιους τους εαυτούς Τα παιχνίδια με αρχή και τέλος δεν είναι παρά κατεστημένο Κι αν θες όσο πρέπει - θα ζήσεις για πάντα γιατί γίνεται Χωρίς να βαριέσαι Έίναι πάντα εύκολο να πεθάνει κανείς Λοιπόν φως μου Παιδί της προσευχής Σπερματοειδής είναι ο θρήνος σου Τα δυο σου πρόσωπα η αγαπημένη σου ώρα Ας είναι γλυκό και το κλάμα σου Ας είναι Όταν η ανυπαρξία λήστεψε το τερπνό δάκρυ της Παναγίας Τους θεούς -κατάρα - Μην ανησυχείς όμως Το ποτάμι Η οικουμένη Ο άγγελος φύλακας σου Άσπιλο άσπρο φως και άφυλο γαλάζιο Με δυο μακρυές βλεφαρίδες για να πετάς Και νιφάδες ήλιου να κεντούν τον έρωτα στη μέση του πελάγου Έϊ μην τρομάζεις σε παρακαλώ Χάιδεψε με εσύ το παράξενο χαμόγελο Τη νύχτα ονειρέυεσαι πως φοράς αμπελόφυλλα για σκουλαρίκια Κάθε νιφάδα κι έρωτας πως ζωντανεύει τα χείλη της αρχαίας μάσκας Τη μέρα μόνο πιστεύεις Ορίζεις τους ελέγχους και πετάς Είμαι η Διακοσμική Θέληση Η αδάμαστη αρχή των πάντων Έλα να με βρείς Είμαι εδώ υπομονετική κι ατάραχη.. στην κοιλιά σου

Πεδία και Δυνάμεις

Έχει περάσει καιρός από τότε που είδαμε θεούς στεφανωμένους σε κεφάλια ανθρώπων Έτσι όλη αυτή η απρόσμενη ερωτική υπερδιέργερση θα ΄ναι κρίμα να χαθεί ασάλευτη στο βουβό πλάσμα του διαστήματος Έστω του διαστήματος αυτού που ανήκει στο σύμπαν των ευχών Θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στη μήτρα σου Μαρία Να γίνεις πάλι τροφός μας κι εμείς η μοναδική ιέρεια της θάλασσας σου

Από κει όπως παλιά θα διακρίνουμε όλους τους εξωγήινους του διαστήματος να μαστουροησυχάζουν στις παραλίες των πλανήτών τους κάθε φορά που ησυχάζουμε εμείς Και θα κοκορευόμαστε πως είμαστε γήινοι - έτσι σαν αξιωμα ή τίτλος - και ότι  στέκουμε ατρόμητοι μπροστά στη διαστολή του κενού Τα ουράνια ξαδερφάκια θα γελάνε ευχαριστημένα απ΄την αλλοκοτιά της ιστορίας στην οποία συμμετάσχουμε Εμείς καβαλάρηδες της φωνής του κόκκορα Και αυτοί ωριμασμένοι πρόωρα με προΐόντα ευεξίας 

Έπειτα το κοριτσάκι με το γαλάζιο πρόσωπο τόσο χαριτωμένο τόσο αστείο θα πασχίζει να ενώσει το φως των χωρισμένων κόσμων ακόμη κι άθελα του Η δυναστεία της μέρας θα τινάζει απ΄την κόμη της τα νυχτοκεντημένα όνειρα της ομφαλικής ζωής

 Ο Ιούνιος μας έγδυσε Ο Ιούλιος μας γάμησε Κι ο Αύγουστος δεν ήρθε ποτέ Γεννηθήκαμε από νερό και χώμα Καταραμένη ράτσα των γαμοχριστιανών Και πεθαίνουμε ένα κράμα ομφαλικών εμπειριών Νικητές όμως ενός σταυρού που δεν ήταν ποτέ δικός μας 

Θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και κανονικά Δίχως δισταγμούς και δίχως καμμία αντίδραση απέναντι στη δικτατορία του DJ Όμως πόσο συχνά το ανώμαλο γίνεται νόρμα Πόσο συχνά η φύση γίνεται καταστροφική απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της Πόσο συχνά οι εξωγήινοι στις παραισθήσεις τους βλέπουν Έλληνες

Ραδιογωνιόμετρο

Σ’ αυτό το μπουκάλι μέσα είναι κλεισμένοι ο Μίκυ Μάους ο Γκούφη ο Ντόναλτ ο Λούκυ Λουκ ο Σπάιντερμαν ο Μπάτμαν ο Ποπάυ η Νταίζη οι Ντιουκς οι Θάντερκατς τα Στρουμφάκια οι Τζι Αι Τζο ο Κάπταιν αμέρικα ο Κάπταιν πλάνετ ο Πήτερ Παν ο Κιτ η Αλίκη απ΄τη χώρα των θαυμάτων ο Αστυνόμος Σαΐνης ο Μαγκάΐβερ τα Χελωνονιντζάκια τα Μικρά πόνυ ο Αστερίξ ο γαλάτης και το συνάφι του Αυτά τα  πλασματάκια που μέναν στα σύννεφα …πως τα λένε να δεις.. Η Μάγια η μέλισσα Η Ουΐνυ η Έντα γκάμπλερ Η θεία μου ο Τότορο Πάρ’το πάρ΄το Οι φίλοι μου λένε πως είμαι εμπορικός

Χαρτομαντεία

Όταν το συναίσθημα πολλαπλασιάζει τις δονήσεις στις θεμελιώδης επάλξεις του φαινομένου Η διαφορά της πολικότητας μεταξύ των αντιδρόντων στοιχείων αυξάνεται με λογαριθμική ακρότητα Το οριακό σημείο της εφαρμογής ακολουθεί Είτε τραγική καταστολή και κατακερματισμός Ή πλήρη ενωτική αφομοίωση του εισβολέα και του φαινομένου Το λευκό γίνεται σμαραγδί και το σμαραγδί δίνει τη θέση του στο χρυσό Έτσι γεννιέται κι άλλο λευκό κι άλλο σμαραγδί κι άλλο χρυσό Η ένταση δυναμώνει μες την σιωπή όπου ο άνεμος ησυχάζει Βουβό -από μέσα προς τα έξω- διεγείρεται το είναι Και η γνωριμία με την άχρονη κομψότητα αναγεννιέται Μες την περήφανη ιδιοσυγκρασία της γης Απέναντι απ’ τις κορυφογραμμές τα πεύκα ξεπροβάλλουν τα κεφάλια τους Με το δάχτυλο διαγράφουν μια γραμμή στον ουρανό Μέχρι να ξαναβρεθούμε Στις χαρακτηριστικές τετραπλότητες των διαστάσεων Δύο άσσοι σπαθί σημειώνουν ένα ταξίδι στο άπειρο

Κώδικες

‘Στο βασίλειο του απολύτου δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά καθαρό είναι – χωρίς βιωμένη εμπειρία’ Ν.Walsch

Κάτω απ’ τα πόδια σου κιόλας Κάτω απ’ το γρασίδι τ’ αρτησιανά τη φωτιά και το χρυσάφι Και μακρυά πολύ Κάτω απ’ την γη των πόλων και τη μέθεξη των κρυστάλλων Κάτω απ’ τα πόδια σου φτερουγίζουν αστέρια Χαμήλωσε κι αφουγκράσου τη μίμηση Η ιδιοσυγκρασία είναι μικρόκοσμος των ονείρων Τα όνειρα εκτείνουν τη σκιά της ιδιοσυγκρασίας πάνω στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που ξεδιπλώνει η ζωή Όλα είναι πολύ συγκεκριμένα με μια λεπτή λογαριθμική ασάφεια Η ισχύς φέγγει πίσω από αυτό το πεδίο Όσο περισσότερο δύει η ισχύς τόσο εκτείνεται η σκιά προσπαθώντας να εξισωθεί με τα όνειρα Κι ακόμη δεν ξέρω αν αυτή η εξίσωση είναι ειλικρινής ή απλά μια ψευδαίσθηση την ώρα της δύσης Στην άλλη περίπτωση είναι αναπόφεκτο το μονοπάτι των εμπειριών και το συμπλήρωμα του παζλ του εαυτού Που εκδηλώνεται κατά την ίδια την δημιουργία του Έτσι ώστε τίθεται το ζήτημα της οικονομίας του χρόνου Οι μάζες ρίχνουν την τιμή της πραγματικότητας Η δοκιμασία έρχεται έρποντας να κλέψει τις προσωπίδες των ανθρώπων Τότε γυμνή μες την γύμνια σου θα καταπιείς την ουρά σου Θα γίνεις ο χορός που δεν πρέπει να φοβάσαι Κι ο ήλιος με την ισχύ πια ταυτιζόμενος όταν η ισχύς είναι μέσα σου Η τελευταία σταγόνα της μοίρας που θα ρουφήξει το άπειρο πίσω απ’ το βουνό

Η Bαρυτική 'Eλξη της Eλευθερίας

Ω πόσο ντρέπομαι δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ για τον νεκρό που έφυγε και τώρα εκείνος έχει τη φάτσα μου και είναι δεμένος μαζί μου με τον αμείλικτο νόμο του κάρματος Όμως ήδη λείπω Πολλαπλασιάζομαι σε πρόσωπα γνωστά που ξεπετάγονται γύρω μου με τη θερμοκρασία τους ανομοιόμορφα αυξημένη ή μειωμένη Κρατώ μες τις παλάμες αυτά τα μάγουλα Πρέπει να ανησυχείτε κι εσείς γιατί μυρίζει θάνατο ο νότιος άνεμος Μυρίζει το τέλμα του ψέμματος Εκατομμύρια σκουπίδια μπιμπελό διακοσμημένα στο σαλόνι Η συμπάθεια μοιράζεται στα πάντα με την ίδια θερμή δίκαιη στοργική αδιαφορία Το γούστο κι η σοφία μου κι η αλλαγή επικρατούν πάνω από -και ορίζουν- όλες τις συμβατές έννοιες Τον ιδρωμένο ηλίθιο που τρέχει και το καταδιωκόμενο γουρουνάκι. Την κίνηση του εκκρεμούς και το παγκάρι μέσα στο οποίο πηδηχτήκαμε την πρωτη νύχτα του γάμου μας Ω αδερφέ ας δέσουμε κόκκινες κορδέλες στο κεφάλι νομίζω θα περάσει η ημικρανία αν ξορκίσουμε τη φωλιά της αλεπούς με λιβάνι Αν αφήσουμε τη φωτιά να γλύψει την ανάμνηση Μεταμορφώσεις του ζώου καθρέφτη θελκτικές καθόλου ωφέλιμες για το βάρβαρο γένος μας Ω ρουτίνα λεσβία κόρη της εμπειρίας και της εξέλιξης Δυο αρχιδάκια ωριμάζουν στον κόρφο σου Γη που μέσα σου σαλεύει το κιννιβάρι των εσωτερικών αναζητήσεων Και νύχτα των κόσμων - απόκρυφη του ονείρου συνδρομή Πως το φαρμάκι της ήττας γλυκαίνει ο αρμονικός τροχός της κίνησης σου Ω νύχτα δεν είσαι καθόλου νύχτα Ω ρουτίνα προδομένη από χιλιάδες μάτια Αστραπή μες τον χρόνο πλαισιωμένη από γαλάζια φωτιά Ω θέλγητρα μου καμωμένα από σχέδια απόδρασης Κι όμως στη νόστο της νίκης απ’ όλα πιο κοντά Ω δικαιοσύνη του έβδομου οίκου στα ορατόρια της άθλησης και στο γάλα της πολιτικής αναθρεμμένη Δέκα χιλιάδες τρόπους έμαθα να ληστεύω τους μπάτσους κηδεμόνες μου Ω ήλιε με το πύρινο στόμα και τους υγρούς φθόγγους μειωμένους σε φτωχή διανόηση οχτώ λεπτά μετά Και σώμα μου κατοικίδιο με την καρδιά στον λαιμό Δες με Πως γεννιέμαι Πως αναπνέω Πως τρελαίνομαι Μοίρα πως γίνομαι στα χέρια του ανθρώπου Ω υπόσχεση αγάπης αρχαίο αηδόνι του τυχαίου συναισθήματος πριν της Πρόκνης το εκστατικό φονικό Μεθυσμένε ύμνε που ψιθυρίζεις τις οκτάβες σου εφαρμοσμένες τέλεια Δυναμικά παλλόμενες στη δίνη της οικουμένης Ω της δράσης δίδυμε αδερφέ Κραυγαλέα σκιά μου Εκείνες οι αλλόκοτες αύρες γύρω απ’ την ιερή ελιά και τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί Έννοιες απεριόριστες κι αλήτησσες πολύ για το ζυγό της κατανόησης Στο όνομα της δοξασμένης δημοκρατίας λες «θα σπείρω όλα τα ψέμματα στα γόνιμες συνεδρίες ανταλλαγής απόψεων» και μετά αιθερικός από φυσικού σου αδερφέ πολεμιστή Αχιλλέα πικρέ Φλεγόμενος μες τα φουστάνια του βεζούβιου και με το κάθε βήμα δέκα στάδια τεράστιο Σαν χαρταετός ή μπαλόνι που κέρδισε την ελευθερία του τεντώνεσαι με την ίδια άνεση πάνω από σύγχρονους κι αρχαίους πολιτισμούς να συναντήσεις πνεύματα και θεούς Όντα αφύσικα Και εκεί στην άκρη του κόσμου φωνάζεις την γνώμη σου για όλα τα πράγματα Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

Αναρχικοί του Πολικού Αστέρα

Είμαστε ζώα Θα γίνουμε άνθρωποι λέει ο Νόμος Αγιασμός Θυμίαμα και κύρηγμα Θα γίνουμε θεοί Είμαι ο Δευκαλίων Όρνιθα του Αριστοφάνη Και είσαι ο Κίμωνας ο Ναζωραίος Έτσι πρέπει να είναι Μα τα ύδατα παραμένουν σκοτεινά Το λαβυρινθώδες παιχνίδι καταλήγει στον πυρήνα της ανυπαρξίας Τρελαίνομαι με όλα αυτά που χρειάζονται να γίνουν σιγά σιγά Οι αντίθετοι πόλοι αιφνιδιάζονται στον αέρα Από τις μυστικές συντεταγμένες των θεωριών του Αϊνστάιν ή του Τέσλα Κρεβατομουρμούρα μεταξύ δύο κυρίων σε περιόδους κρίσης Πάλι Πάλι πάλι Η φυσική αδικία των παιδικών ηλικιών καταδύεται στη μυθολογία Η μεταφυσική μετατροπή των γραμμάτων σε αριθμούς οδηγεί στην αιώρηση των καινούργιων χρωμάτων Όλα γίνονται τόσο γρήγορα Ο έλεγχος της κάθε κίνησης διασπά τις καθυστερημένες διαφημίσεις των χριστιανικών εκπομπών Ώστε να υπάρξει γέλιο για να καταφέρουν οι φυλές να επιβιώσουν Έλα Εξαίσιε ιερέα Γυναίκα Ακαδημαϊκή καριέρα Κομψοτέχνημα Master Έλα να κάτσουμε λίγο Να αφιερωθούμε στην χαρτογράφηση της προσωπικότητας μας Έρωτας είναι το πουλί του πνεύματος μας Το ανανεωμένο πρόγραμμα χαρακτηρίζεται από δύσκολη χρήση κι εύκολη κατάχρηση Το πραγματικό σου πρόσωπο Τρελός τυφλός Οιδίπους Δεν υπάρχουν κακές λέξεις κύριε άγιε Πέτρο Είναι μόνο πολιτισμός επανδρωμένος σε φως πολυμερισμού Έρωσον που ισούται με π3,14

Ομφαλιανά

‘Μέχρι εκεί είναι τα όρια σου ;’Aντρέας

Ο παρατεταμένος στροβιλισμός γύρω από τον άξονα των πραγμάτων ανοίγει πύλες που οδηγούν στις οάσεις της παιδικής ηλικίας Από τότε κάθε πλάσμα δίνει στο χωροχρόνο που του αντιστοιχεί το ανάγλυφο του δικού του πάθους Είναι καθαρά ζήτημα ταλαντώσεων Ένα ταξίδι στον καιρό ή χορός που θα κρατά ως το ξημέρωμα Δες τα γήινα πρότυπα Τους ήρωες από χρόνια που όλοι συμφωνήσαμε να ονομάσουμε σκοτεινά Σορίν Ματέι Δεν τον έκαψαν κρεμασμένο στο κελί του αλλά τον φούσκωσαν στο νοσοκομείο Σειχίδης Μερακλής Χειρούργος ακριβείας Σεϊχίδης ή Μονσελλάς Δουρής Αγαπάω Ξέρω λέξη δύσκολη θα πεις Πάσσαρης Το Χονγκ Κονγκ μου έκανε κακό Λάντεν ή Χουσεϊν Είκοσι οχτώ κόκκινο Κατσούλας I believe Passionate Ο εαυτός Είναι και γίγνεσθαι Το παλαιότερο σενάριο των αιώνων έγκειται στη διατήρηση των δυνατών Η ψυχεδελική ουσία είναι κι αυτή σχεδιασμένη για να ενισχύει τους δυνατούς και να εξουδετερώνει τους αδύναμους Φυσικά υπάρχει κι η άλλη πλευρά του νομίσματος Trance trance trance …..Γράμματα Παρεκτροπή οτιδήποτε ενοχλητικού σε παράλληλη διάσταση Εγώ εσύ εκείνη Πρέπει πάντα κάποιος να συγκρούεται με την ερχόμενη ενέργεια Κι εκεί -κοντινό στο ολοκαύτωμα της μάχης Επιχειρηματίας μεταμόρφωση εφοριακοί Γλυκάκιας διαφθορά οδοντίατροι Εραστής Ονειρικό χρηματιστήριο Από δω και πέρα βασικό συστατικό θα είναι το τράβηγμα Η λάμψη των μετοχών στο μάγμα της σεροτονίνης που εκργνύεται στον εγκέφαλο Μοναχικός Θα περάσεις δυσκολίες Στην άγρια δύση τα στήθη σου φωταγωγούν την πόλη Ζέστη Πολική όμορφη ζέστη Τώρα βέλη του δύοντος ηλίου Το μόνο σημείο απελευθέρωσης Ψυχικό ξεγλίστριμα του τέρατος στην παπάντζα Θείο γέλιο Καυλάντισμα ( ξάσου ) μούνιαμσα Ελέυθερη ανταλλαγή ιδεών Πιπιλιά ή φιλί στο αυτί Δάγμωμα ή νυχιά Μαστίγωμα ή χαστούκια Ιεραποστολικό ή doggy Χαστούκια ή τράβηγμα μαλλιών Η αξία της ζωής ανεβαίνει Κύκλος ή τετράγωνο Με φτερά ή χωρίς φτερά Ότι αρχίζει από ψ χωράει στη χούφτα μου Ας πούμε είμαι τα ψυχολογικά κι οι φόβοι των γονιών μου Κυριολεξία ή μεταφορά Νόημα ή αξία Στην μυστικιστική πραγματικότητα ο Χ χιώνει τον Ψ Εσωτερική αταραξία ( siesta στη μήτρα σου ) ή συγκίνηση Στους Cure ήταν τέλεια Οι άλλοι το Σάββατο θα πιούνε κόκες Έχουνε και μερικά free για τη Μiss Techno Συνεχώς κινηματογραφούμε τη ζωή εκεί Φυσικά δε θα στρέψουμε ποτέ το πρόσωπο μας στην ιστορία Αλλά εκεί αρχειοθετημένη στην αποθήκη μας σιγουρευόμαστε ότι ποτέ δεν θα μας λείψει Ο Μπούκλας έκοψε Πέφτει η ρούχτα δίχως ηγέτες και οράματα Στο πανυγήρι του διαβόλου διασκεδάζει ο Μάμρα Γίνομαι μια σιδερένια βέργα Νταίζη ή Τίνκερμπελ – Την άλλη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία Εδώ γράφουμε γράμματα στον εαυτό μας Ο γιατρός το είπε Ο γιατρός είναι ένας μικρός θεός Κι έπειτα στρίβει η γη Παραπατάμε ζουμάρωντας το διάστημα και ξαφνικά νοσταλγούμε μια εποχή μακρυνή Όταν ο Χ&Ψ μπήκαν στο χρηματηστήριο Κι ο γύρω κόσμος απέκτησε ξεχωριστή σημασία για μας Αφού ακόμα και το μικροκλίμα εναποθέθηκε στα μικροσκόπια μας Μετά πολύ από την εκφυλισμένη πανούκλα της οργανωμένης ιδέας Μετά πολύ τα ντελλίρια του πυρετού Μετά πολύ τα λογαριθμικά πακέτα που οδηγούσαν με τρόπο που η ζωή έιχε διαλέξει την ψυχή του καθενός μας πίσω στην άβυσσο Ψυχεδέλεια Βλέπεις είμαστε νέοι ακόμα Η αξία της ζωής ανεβαίνει Ο ιερός κύκλος κάθε ιδιοφυίας έχει ειδικές υποχρεώσεις Κολύμπι στη μαύρη τρύπα Φαινόμενα Πολτεργκάιστ Η επαύξηση της δύναμης οδηγεί στο παρθενικό παιχνίδι της απελευθέρωσης Άκουσα για κάποια που τρελάθηκε Η τρέλα της ήταν μία περίεργη μορφή φώτισης Είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να ζήσεις σ’ ένα μωβ κόσμο Λευκό λοιπόν Δίχως καμμία ορχηστρική επένδυνση Έτσι απλά και συγκεκριμένα Τη ρώτησα αν ήθελε να κάνουμε έρωτα Με το μακρύ κυάλι μου σε παρακολούθησα απ’ όταν γεννήθηκες στη μήτρα της Χρυσάφι λιωμένο στο φως της Ύπαρξης Είναι αλήθεια πως ξεχάστηκα και πνίγηκα κανα δυο φορές στις παλίρριες του Όμπερον Είχε πολύ πλάκα Το είπαν υποχρεωτικό σύνδρομο του Ίκαρου Εσείς μην χοντρύνετε Ζητώ απ’ όλους σας να με συγχωρέσετε για κείνες τις στιγμές Και ακόμη εδώ στη μοναξιά μου γνώρισα κάτι Τζαμαϊκανές Όσο για την περήφανη τρέλα σας Σας χαρίζω την κλινική μου Τώρα πια σας ανήκει Η αίθουσα κλιματίζεται Κάτω απ’ το μάτι του Θεού του ελκύσματος των αντίθετων δυνάμεων όλα είναι τέλεια Ω τόσο περίεργη απόδοση της δικαιοσύνης Μάλιστα μάλιστα ινσουλίνη επίγνωσης Θα τρώμε για πάντα φρουτόκρεμες και πίτσα Η ιπτάμενη μηχανή μου είναι σχεδόν έτοιμη Συγκλίνουμε μαζί στα πεδία της σχετικότητας Θα σας δω στο Νέο Τόκυο Σας αγαπώ Ουυ Ουυυ απαντάτε ευσπλαχνικά Αυτό είναι το καλύτερο ‘So long..’ Όταν η έκφραση πηγάζει από τις ανώτερες πηγές της ειλικρίνειας Το βουνό του απλού τέλειου κόσμου και των ήπιων τόνων Ότι έχει δεχτεί την ανάσσα μου ευλογημένο οδηγείται πίσω στον κύκλο του φωτός Κι όμως η άβυσσος ανοίγει από κάτω μου τη σιωπηλή αγκαλιά της Πέτρες νούφαρα και φώσφορο Η Ιερουσαλήμ Ένας μικροσκοπικός νεράιδος βυθίζει το κουπί μιας πιρόγας μέσα στο πράσινο νερό Η αντανάκλαση σου θρυμματίζεται στις φεγγαρόλουστες νιφάδες της αλήθειας Το παιδί σου σκαρφαλωμένο στους ώμους μου μεταγγίζει τον ουρανό Εξερευνητές της εποχής των Ιχθύων αλητεύουμε ακούραστοι ανάμεσα στα μπανανόδεντρα Φιλάκια από τον Simon … Obie Trice Όμπερον

BunnyPoker

Βet Double or nothing Απόγνωση να μας θυμίζει ποιο είναι το συμφέρον μας Και πάνω σε μια Γαία στροβιλίζουσα κι ακούραστη Κυκλοτερείς και επαναλαμβανόμενοι στα παλιά μας πάθη Ετερόφωτοι από καρμικές σπίθες συνειδητοποίησης Ως προσευχόμαστε ευλαβικά για υγεία Κι έπειτα για μύθο Το φτερωτό δράκο προσμένοντας στην άκρη του νησιού Ή διαβαίνοντας τα χιονισμένα καντούνια αγκαλιά σφιχτά Κι έπειτα στο μελισσόκηπο περιφρουρώντας την ήβη των ημερών Προσέχοντας πολύ μην τα καπρίτσια γίνουν κόμπλεξ Και αρθεί κάθε μικρή δικαιωματική εξουσία για χάρη της παγκοσμοιοποίησης Όπως για παράδειγμα οι όμορφες λεπτομέρειες μιας παλαιάς εποχής Είχες κόψει και το κάπνισμα για πέντε μήνες ή έξι Κι είναι αλήθεια ο καθένας παίρνει το δρόμο του στη ζωή Μα το ξέρω αγάπη μου πόσο επηρεάζεσαι Το ξέρω γιατί μοιάζουμε στη δομή του πνεύματος και πέρα απ’ όλα αυτά Είναι πολύ ξεκάθαρο πως όσο μεγαλώνουμε ο καθένας μας συμμετέχει περισσότερο στον τρόπο που πέφτει το αστέρι του Έτσι λοιπόν κάθε μέρα που περνάει μας δίνεται η ευκαιρία να γινόμαστε όλο και περισσότερο αρχιτέκτονες της πραγματικότητας γύρω μας Ώσπου στο τέλος δεν μένει καθόλου θεός παρά μόνο ένα εκατομμύριο δολλάρια Κι ευτυχώς το σύμπαν παρότι αυστηρό και πάντα αγριεμένο παρέχει τον απαιτούμενο χώρο Για να ρυθμίσουμε τη διαφορά του κατά πόσο ορίζουμε ή οριζόμαστε από τη μοίρα Ώστε να ποντάρουμε πάλι στη βεβαιότητα που προσφέρει η αντίληψη μας Σαν τους μεγάλους της ιστορίας ναυτικούς Ξεκινώντας πάντα μπροστά σ’ ένα πέλαο ή λαβύρινθο Να προσπελάσουμε του εσωτερικού κόσμου το αδιάβατο Τα διπλά ή τίποτα Λοιπόν στοιχημάτισε