Φτιάχνοντας Άγιο

Τα δάχτυλα σου είναι άροτρα προορισμένα Από πάντοτε σε αυτή την τέχνη την ευγενική Που αρχαίες θεές σου δίδαξαν την τέχνη να φυτεύουν Και το γνωρίζω πια Να το κορμί μου αστραφτερό Γιατί πολλές φορές μπορεί και μεταπλάθεται το χώμα Ως του ανθρώπου αναγεννιέται και ξανανοιώνει η σάρκα Ω τι Θείας Εύνοιας ο αποδέκτης είμαι Στο θόλο της Επιδάυρου όταν με κοιμίζεις Σαν σε χορό συμμετρικό γυρνούν το βημα τους τ’ άστρα Η όταν της Κερύνειας τα λουτρά με περίσσια σοφία Στρέφεις στην αγκαλιά μου Κι έχω δει από τότε μοναχά Πως τον πόνο έδιωξες Το σκοτεινό ποτάμι καθώς μ’ ανάστησες Με χάδι υπομονετικό και τρυφερές μαλάξεις Έτσι ώστε στη θέση του να φυτρώνουν πια Λουλούδια σπάνια λίχνο και κιννιβάρι Κι έχουν γεμίσει ξανά οι λίμνες και τα πηγάδια Με το καθάριο κι εύζωο ύδωρ της αγάπης Κι απ’ τις πηγές εδώ κι εκεί Ολόκληρο Άρτιο το σώμα πια σε δράση Από Παντού αναβλύζει η αειφορία Τώρα μπορώ να περπατήσω κι όλα τα ζώα Που ονειρεύομαι να περπατούν μαζί μου Μπορώ να πετάξω κι όλα του δάσους τα πουλιά Να πετούν μαζί μου Μπορώ να κολυμπώ και να ‘χω τη θάλασσα Γλυκό εραστή - σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη – Να κολυμπά μαζί μου Μπορώ να ανοίγω το στόμα μου και ν’ ακούω Τους ποιητές να τραγουδούν απ’ το δικό μου στόμα Μπορώ να χορέψω και να μην είμαι εγώ μα τα πινέλα Των ζωγράφων που ντροπαλά στον άνθρωπο Στις εξοχές λικνίζονται πάνω στα καβαλέτα Μπορώ να φτύσω - Πράξη Ιερή –σ’ αυτόν τον κόσμο Το τονίζω Και να ξεπηδήσει η Μούσα Τώρα μπορώ να σκοτωθώ και να υπάρχω πάντοτε Παντού μέσα στο Θείο Τώρα μπορώ να ζώ μέσα σου κι ωστόσο εσύ Να με κοιτάς κατάματα και γελαστή όπως πάντοτε Να μου κλείνεις το μάτι