Αιώνια Επιστροφή

Τότε ήμασταν παιδιά κι ακόμη Ψαρεύοντας φώσφορο πάνω στις μικρές σχεδίες μας Ή άλλοτε τρυγώντας την κατάνυξη Σκορπώντας τις ανθοφορίες μας Πάνω απ’ τους τάφους γελώντας Γιορτάζαμε την αρχαιοελληνική λίμπιντο Μα υπνωτιστήκαμε στα καλοκαίρια Kαι τα τρενάκια των καπνών άργησαν Τις διαδρομές τους και ξεθώριασαν Έπειτα ήρθε η υγρασία εχθρική Να σμιλεύει το δάκρυ Φθινόπωρο στα μέτωπα μας Δεν μπορείς να πεις πως δεν το περιμέναμε Ακόμη κι αν το αγνοούσαμε Το είχαμε δει να συμβαίνει Όπου ο γιος του μακαρίτη Πουλούσε το παλιό σπίτι ψάχνωντας Καλύτερο για τα παιδιά του Και το θεωρούσαμε παρηγοριά Που ‘χαμε στρέψει τη ροπή των αιώνων Στην σεξουαλικότητα μας Εξιλεώνοντας την απορία μας Από το παράπονο μιας αόριστης αδικίας Και ψιθυρίζοντας τον δικό μας μύθο Πως είμαστε άγγελοι Με διάφανες φυλλωσιές ως κάτω Λυγεροί και ιριδόχρωμοι Σιωπηλοί πάνω από κάθε καιρό Ώστε εν την απουσία μας ριγούν Οι ορχήστρες τούτης της δημιουργίας Εκείνα τα δέντρα κι εκείνα τ’ άστρα Εκείνα τα παιδιά που στις ανεμικές χοροεσπερίδες τους Κουβεντιάζοντας μας συμβολίζουν