Σήμερα αλεπουδίτσες και οχιές ξεπεταγόντουσαν μπροστά μου
Μια πεταλούδα με κόκκινη φωσφορούχα κοιλιά χωρίς χέρια με μιμούνταν
Και γω χωρίς φτερά μιμούμουν εκείνη
Η ψηλή βρώμη μας κοιτούσε και κούναγε τα κεφάλια της
Σήμερα ένα μικρό παιδί μ’ ακολουθούσε ολημερίς κλαψουρίζοντας
Και μια γλυκιά αποσύνθεση μούδιαζε το μυαλό
Για να ξεγυμνώσει έπειτα τις πιο σκοτεινές πτυχές του
Σήμερα ένας λεκές από ιώδιο πιασμένος σ’ ένα αγκίστρι ανάσαινε ρυθμικά
Το πρωί μια ξαφνική μπόρα με αλυσόδεσε στο εγώ μου
Σήμερα που λιβελούλες κωλοφωτιές και χρυσαλλίδες φώλιαζαν πάνω σου
Και το απόγευμα τα υγρά φώτα της πόλης χαμηλά με απέδωσαν πάλι πίσω
Στην ασημένια ελευθερία
Σήμερα βέβαια με σκεφτόσουν αρκετά
Σίγουρα μάλλον οι νεραντζιές
Πως αλλιώς
Α ναι οι νεραντζιές
