Κάθομαι όλες αυτές τις νύχτες και διαμελίζω το άσπιλο σώμα σου
Το μετατρέπω σε λέξεις που προσεχτικά φυλάω σε μικρά διάφανα μπουκαλάκια
Το πάτωμα γέμισε από τους νάρκισσους που ξεχορτάριασα απ’ το όμορφο κεφάλι σου
Τώρα το κεφάλι σου είναι έτοιμο να φιλοξενήσει μια άνοιξη με περισσότερες δυνατότητες
Κάθε τόσο λαγουδάκια ξεπηδούν απ’ την κοιλιά σου και χάνονται στα σκοτάδια αυτής της κάμαρας
Υπήρχε κι ένας όγκος σαν γερασμένη τηλεόραση που κυλούσε στο αίμα σου
Τον αφαίρεσα κι αυτόν
Λογικά τώρα δεν θα θολώνουν πια τα μάτια σου
Περπάτησα για ώρα μέσα σου
Όλες αυτές τις μέρες περπατώ μέσα σου σκοντάφτοντας συνεχώς πάνω στις τρομαχτικές φωτογραφίες του Πα Τέρας Ου
Σε τσιμεντένιες χοάνες παλιά λουκέτα και αλυσίδες στο χρώμα της σκουριάς
Μια φορά σκαρφάλωσα στα γκρεμά της καρδιάς σου
Κι έπεσα πάνω σ’ ένα μπονσάι που είχε το σχήμα μου
Για δες είπα Υπάρχει ζωή εδώ
Φαντάζομαι θα υπάρχει πολύ ομορφιά στην ακατοίκητη περιοχή πίσω από κει
Τώρα η δουλειά μου τελειώνει
Σήμερα είναι η τελευταία νύχτα της ανατομίας σου
Αύριο θα σε επανασυνδέσω στην αρχική σου μορφή
Εκείνη του αγγέλου φυσικά
Θα σε ξαναφουσκώσω με το κενό μέσα σου
Αφού πρώτα το ανακατέψω με μπόλικους απ’ τους εκλεκτούς μου σπόρους
Θα σε χτενίσω
Και όταν το χρειάζεσαι θα σε φροντίζω σαν παιδί μου
Θα αγαπώ το δέρμα σου όπως αγαπώ την υφή των δαχτύλων μου
Τις ηλιαχτίδες των κρύων πρωινών και τα ροδοπέταλα
