Τέκνα δωδεκάθεης παρτούζας
Πολύχρωμα κράμματα που λιάζονται
Με τα χέρια των ορμών τους
Παραμύθια πουλώντας στο άπειρο
Δε λογαριάζουν κούραση τούτοι
Καμμιά θύμιση παρά μόνο στάχτη
Καμμια πεθυμιά παρά μόνο αμυγδαλιάς φιλί
Απ' τα σπάργανα της Οικουμένης
Φτερωτό όνειρο νέας μοιρασιάς
Και κορυφή υγρής σαγήνης
Σε δυο φούχτες ηλιοτρόπια ανάμεσα
Ο Κόσμος των ιδεών κι η ξεγνοιασιά
Για να μην αγαπηθούν σα πέτρα
Ξαπλώνουν σε κλίνη άνδρα
Η ζεστή αγκαλιά της εσώ καρυάτιδας
Για να συγκομίσουν την άνοιξη
Ξεφυλίζουν χείλη ασημένια
Και ξεχωρίζουν αυγές χιονισμένες
Κρυφοκοιτώντας μέσα από κορσέδες
Και ζωγραφίζουν το σκοτάδι με ρόδι
Λες κι οι φανατικοί της Ταγγέρης
Δεν θα πάψουν ποτέ
Να πυρπολούν τον ουρανό με σφαίρες κόκκινες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου