Τηλεγράφημα ενός Τζόκερ

Η θερμοκρασία φυσικά την ώρα που την παίρνεις Το θέμα είναι η εικόνα Της τιμωρίας το αντίτιμο Όπως και οι φίλοι με τα κουσούρια που απέκτησαν απ' τα ναρκωτικά Λες κι έχουν πάθει εγκεφαλικό απ' το παρατεταμένο μάσημα σιλικόνης Κι αυτός ο ήρεμος βουδιστής που σαν φυτό βυζαίνει τη νιρβάνα του Μόνο χαρταετούς φτιάχνει αυτός καθώς σαν κατάρα στο πόδι του κόσμου Στέκεται με τον ασκιανό του ν' ακουμπά σε τούτο το απόκρυμνο τέμενος Ω γοητεία του παλιού σαράβαλου κόσμου Να τη πάλι η παλιά ανάμνηση για το πυρομένο πάθος και τους οργασμούς στις κόχες των γκρεμών Κι αυτήν την εικόνα - το θέμα μας - θα την βγάλω απ' τ' αρμάρι Θα τη βυθίσω στο παλιό ναυάγιο με τις μποτίλιες θα πάψουν κάποτε τα μάτια μου να χύνονται στους Καιάδες Αχ και να 'σουν εδώ τώρα Λώρα να μπλέξω τα δάχτυλα μου στις φτερούγες σου Λώρα να τριφτώ στην αγκαλιά σου κι έπειτα να πετάξουμε Λώρα αντίγραφο που έπιασες φιλίες με τον εαυτό σου Λώρα άγγελε πέρα απ' το πέπλο του ακατανόητου που μας άπλωσες το χέρι Έφτιαξα μια ιδέα αντισώματη που ξεκινά μ' ένα τρεμούλιασμα στις άκρες των δαχτύλων Και γοργά σαν τρένο θυσιαστήριο αναρρίχεται στην σπονδυλική στήλη Για να ανθίσει ένα ματωμένο μπουκέτο τριαντάφυλλα στα δάχτυλα Και σγουρές μαβιές ορτανσίες στο κεφάλι Έτσι ώστε όλα να επιπλέουν στον πνιγμό εκείνο της απελευθέρωσης Από σπέρμα ζεστά ούρα και δάκρυ Από σκίρτιμα ηδονής που εναλλάσεται στο μαρμάρινο ξύπνημα των θεών Μια λίμνη για να ακροάζομαι από κει το σούρουπο Να ζηλεύω το δημιούργημα μου Κι ένα μνήμα γιατί καθώς λένε τα πάντα εν σοφία εποίησε Και άλλη λίμνη για να αναδεύει η ζωή το νερό με τα πετεινά του ουρανού Γιατί το θέμα είναι η εικόνα όταν μέσα απ' τους αφρούς γυμνή και καθάρια ανθίζει πια στις όχθες της Εκάτης Εκεί ένα κοπάδι άστρα εκρυγνύονται σε φτερουγίσματα και ακολουθίες νεοσσών Η εικόνα να τη βλέπω μέσα από κατάλληλη θερμοκρασία στου ελέους την επιθυμία Κι όταν μέσα από το ομμάτιο του δημιουργού πετιέται η ικανοποίηση και η νίκη Η θεότητα εκείνης της νύχτας Όπως κυμματίζει του θαλασσόχορτου το λίκνισμα στου ωκεανού τη σαγήνη Καταλαβαίνω τον τρόπο με τον οποίο όλα συνδέονται σαν τις διάφανες τσούχτρες στα βάθυ του Ιρίδανου Σαν τους παφλασμούς απ' τις ξανθές φελούκες του Νείλου Το ιόν της ψυχοεκδήλωσης που γίνεται τροχιά και πεδίο Για να κυλήσουν στις ράγες του οι πολικότητες και άλλα ευγενή μέταλλα Καθώς θερίζουμε αρμονία στην εύφορη πεδιάδα της Ατθίδος Καθώς με τόση τύχη στεγαζόμαστε κάτω απ' αυτόν τον ουρανό Καθώς μεχέρια αξίνες τηλεσκόπια και κραγιόνια αναρριχόμαστε στο παιχνίδι Ω ολική ικανοποίηση μεστωμένη μες τα αγγεία του τρίγωνου κόσμου Εμείς οι γητευτές του παραλόγου Εμείς οι γενναίοι των παιδικών ονείρων Εμείς οι κροίσοι της αιμ ατοχυσίας Εμείς Κι έπειτα η απελπισία μεταμορφώνονταν Κι η εικόνα έσπαγε στις κερύθρες των κλασμάτων της Κι είδα τον ίσκιο κάποιου που 'μοιαζε με παμπάλαιος πολιτισμός να ξεσκίζει τις ίνες της

Πέλαγος των Στιγμών

Θα ‘ναι κι αυτό μια ακόμη δοκιμή λες Μα από καιρό τα ακλόνητα έδρανα του είναι σου γνωρίζουν πως απλά θα καταχωρήσεις μια ακόμη εμπειρία Κι ακολουθείς το τρεμάμενο χέρι που εκτείνεται για να χαμηλώσει εκείνο το κλαδί Και να οδηγήσει τις δοσοληψίες της μύτης στις λειτουργίες εκείνου του τριαντάφυλλου όπου τριγύρω οι μέλισσες διαλαλούν το εμπόρευμα τους Αυτοσυγκεντρώνεσαι και ρουφάς όσο περισσότερο άρωμα μπορείς Σε κάθε περίπατο το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά Με τον καιρό όλος αυτός ο πλούτος συσσωρεύεται μέσα σου όπως το μέλι στο μελίσσι να σε θρέφει τις κρύες των συναισθημάτων μέρες Αυτό το άρωμα γίνεται το μεράκι κι η μαεστρία της νιότης σου που λίγο λίγο ωριμάζει κι ευδοκιμεί τις φιλοδοξίες Κάθε επόμενη μέρα ξυπνάς σπουδαιότερος και πιο τρανός Αρχίζεις να σκέφτεσαι τον επόμενο γύρο και το τι θα ‘θελες να ‘σουν στην επόμενη ζωή Αυτή στο πλάι είναι η γυναίκα σου Σίγουρα συμφωνείτε πως στην επόμενη ζωή θα προτιμήσετε να έχετε ένα παράνομο δεσμό Έπειτα ξεχνάτε την επόμενη ζωή Τη διαγράφεται ή τη στριμώχνετε στο ντουλάπι με τις αβέβαιες απιθανότητες Τότε τι μένει Όλο το πάθος επιστρέφει εδώ Σας αγκαλιάζει όπως η Τροία το φως ή οι πολιτισμοί τους αιώνες Η ανθρώπινη νοημοσύνη σας έγκειται στο ότι ξέρετε πως να το εκμεταλευθείτε Ηδονίζεσται προς όλες τις κατευθύνσεις όπως οι διάτοντες Διαγράφετε λαμπερές πορείες Ευχαριστιέστε και γελάτε Πριν γίνεται σκόνη καμώνεστε πως έχετε ήδη υπάρξει ως σκιά και φως Δε σας νοιάζει

Οι Φανατικοί της Ταγγέρης

Τέκνα δωδεκάθεης παρτούζας Πολύχρωμα κράμματα που λιάζονται Με τα χέρια των ορμών τους Παραμύθια πουλώντας στο άπειρο Δε λογαριάζουν κούραση τούτοι Καμμιά θύμιση παρά μόνο στάχτη Καμμια πεθυμιά παρά μόνο αμυγδαλιάς φιλί Απ' τα σπάργανα της Οικουμένης Φτερωτό όνειρο νέας μοιρασιάς Και κορυφή υγρής σαγήνης Σε δυο φούχτες ηλιοτρόπια ανάμεσα Ο Κόσμος των ιδεών κι η ξεγνοιασιά Για να μην αγαπηθούν σα πέτρα Ξαπλώνουν σε κλίνη άνδρα Η ζεστή αγκαλιά της εσώ καρυάτιδας Για να συγκομίσουν την άνοιξη Ξεφυλίζουν χείλη ασημένια Και ξεχωρίζουν αυγές χιονισμένες Κρυφοκοιτώντας μέσα από κορσέδες Και ζωγραφίζουν το σκοτάδι με ρόδι Λες κι οι φανατικοί της Ταγγέρης Δεν θα πάψουν ποτέ Να πυρπολούν τον ουρανό με σφαίρες κόκκινες