Τετάρτη

Καβάλα στο Λεπτοδείκτη

Η ανεξήγητα εύθυμη διάθεση απόψε ξύπνησε μέσα μου ολόκληρη τη διάδρομή της έπαρσης της ας πούμε αυτοπεποίηθησης που ξεπρόβαλε από καιρό μπροστά από ένα νέφος παράπονα και επαναστάσεις Όλα τα πως και τα γιατί του κόσμου φιλτράρονται μέσα από μια αντιλιπτική χοάνη σμιλεμένη με μαγικά κολπάκια Όμως τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια ευθυμία Ίσως το τελευταίο όνειρο ‘οπου η πραγματικότητα σέρνει τα συναισθηματικά υπολείματα του στις ανατέλουσες καλημέρες της Όλα λοιπόν ξεκινούν όμορφα σήμερα έξω βρέχει η ντάμα μου έχει διπλή ομορφιά Γίνεται συνέχεια της βροχής που πέφτει έξω και είναι όλη υγρή επέκταση του περιβάλλοντος Η ντάμα μου μοιάζει στο Διόνυσο σ’ αυτό απότελείται μόνο από υγρασία Αυτή είναι η ντάμα κούπα Αργότερα μεταμορφώνεται σε πλημμύρα και αγκαλιάζει στους εξωτικούς χείμαρους της τις χάρτινες βαρκούλες με τις ονειρκές αποδράσεις μου Τα νερά είναι ζεστά και βρώμικα Νερά του τροπικού που ασφυκτιούν από αμέτρητα ψαράκια με τα στόματα τους σε όλα τα χρώματα τις γεύσεις και τα σχήματα μα το δικό της που το ανακάλυψα όπως ανακαλύπτει κανείς ένα κοχύλι στην ακρογιαλιά στο σύμπαν του αγνώστου Αυτό με συγκινεί καθότι συναισθηματικός και δίχως να περιαυτολογώ διατρίβω πάνω του Αυνανίζομαι κοιτώντας τον τοίχο πάνω απ’την μπανιέρα Video wall που απεικονίζει μια τρύπα στο στομάχι μου διαπερασμένη από τορπίλη πάνω σε ντετζαβού των εξήντα bpm αργό και allegro Ε μπας περιπτώση μόνο στην έρημο δεν φτάνουν τα μηνύματα μου Τα ρολόγια πλαταίνουν και φαρδαίνουν όπως κάνουν τα παλιά ψέμματα στο πάτωμα κι όλοι γευόμαστε την ευχαρίστηση αυτού του περιπαιχτικού κι εύθυμου ρυθμού Άλλος μελετάει τα σύννεφα άλλος μετράει τα φωτάκια του απέναντι χωριού η άλλη ετοιμάζει κάτι περίτεχνο και γω που μασουλάω γλιστρίδα Θα τηλεφωνήσω στον πέμπτο να τον ρωτήσω αν θα έρθει και να φέρει κάνα Losec Ταλανίζομαι ανάμεσα στο βόρειο και το νότιο σέλλας Ένας ιερέας του βουντού μου δίδαξε τη θεραπεία για το στομαχόπονο Το αντίδοτο είναι το πόκερ Πόκερ όταν τα γράμματα είναι έντονα μα όχι σπουδαία Πόκερ όταν καβαλικεύει αλληλουχίες από ανέμους με τον τρόπο της Κι όταν ακόμα η έκφραση της επιμυκήνεται σα την μαγική σκούπα Όλο το πεδίο αναλύεται σε δίκτυα μεταφοράς πληροφοριών ασύρματοι διώρριγες ωκεανοί Πάω μέχρι το παράθυρο μιά βόλτα μέχρι τη σάλα δεν θα μου κάνει κακό Οι άλπεις στέκουν στη θέση τους χιονισμένες και όλοι οι παπαγάλοι τα πετροπερίστερα κι μαϊμούδες κόβουν τη βόλτα τους στον περίβολλο του εξάντα μου Στο μέσα δωμάτιο ένα υπερωκεάνιο ανταλλάσει χαιρετισμούς μ’ ένα αλιευτικό και δελφίνια ξεχύνονται ανοίγοντας την πόρτα στα πόδια μου Σκαρφαλώνω γρήγορα στις φυσαλίδες που δημιουργούνται καθώς παίρνει το ντους της η γυναίκα μου και επωφελούμενος μα μετά από μεγάλο ρίσκο στο δεύτερο γύρω βρίσκομαι με τρείς άσσους και δύο βαλέδες Φούλ του άσσου με βαλέδες ανεβάζω το ποντάρισμα κατά τρία σπίρτα Τόσα είχε το κοριτσάκι με τα σπίρτα τόσα είχε και ο ζακ πρεβέρ κάποτε Ένας τρανταχτός θόρυβος μας πληροφορεί πως μια χιονοστιβάδα έχει πάρει τον κατήφορο Βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας Ο πούστης είναι σχεδόν ψημμένος Το μπριζολάκι μόλις τελείωσε ο συγχρονισμός αποσυγχρονίστηκε και ωπ νίκησα τα σπιρτάκια Μια φορά χωρίς να το πολυκαταλάβω παραλίγο να χάσω τον κόλο μου από μια τέτοια απερισκεψία Μετά τα παράτησα κι άρχισα να τριγυρίζω τις ηπείρους Τώρα αυτή που κάθεται δίπλα μου έχει μια πολύ αφρικάνικη διάθεση λέει πως δεν μπορούν όλα τα ψάρια να ζήσουν μαζί και αρχίζουν κι άλλοι σιγά σιγά να υποψιάζονται πως είναι εξωγήινη και αυτό αναμφίβολα της προσδίδει μια διαστημική αξία Δεν είναι δυνατόν κάποιος να επιδιώκει τόσο πολύ να είναι γήινος Βγάζει νύχια κοφτερά τα μαλλιά της είναι κισσοί το σώμα μαρμάρινο Χύνεται νερό από ένα λαγήνι στον ώμο της Κατευθύνεται προς εμένα πολύ αγνή και ανίκανη για άμυνες Έτσι μου επιτρέπεται πια να καλλιεργώ ανεμώνες στο δέρμα της Να εμφυσώ τη ζωή σε κίτρινα φουστάνια και να κυλάω μαζί της στις ηλιόλουστες σοδειές των νέων εποχών Το απόγευμα είναι δυσάρεστο αλλά τότε κάπου κάπου βγάζει μια χούφτα άστρα από την ποδιά της και τα αδειάζει στο στόμα μου Τότε αρχίζω και εξαυλώνομαι και το μονοπάτι της αναπνοής γινεται ανάλαφρο

2 σχόλια:

ερμία είπε...

ευχές-με "μια χούφτα άστρα" δανεισμένη απο τις λέξεις σου

Ανώνυμος είπε...

κι έτσι, μέσα από τα εξωγήινα μάτια μου, το λαγήνι πάνω απ'τους ώμους μου άδειασε τις αλμυρές σταγόνες του που συνάντησαν τη θωριά σου, την τόσο απόμακρη μα και τόσο αγαπημένη,σαν την κάθε μέρα που ξημερώνει και ακόμα δεν την ζήσαμε, μα το σούρουπό,της θα μας βρει πάλι να μοιραζόμαστε τ'άστρα μας, εκείνα που σχημάτισαν τις στιγμές μας, ενώθηκαν και έπλασαν ΕΜΑΣ.