Η Πτώση της Θέλησης

(πολιτικό ποιήμα για την αιώνια ζωή)

Ολόενα μεγαλώνουν σκαλίζοντας το θαύμα Διαστρικές κηπουροί Κοντά τριακόσια πια Γεμάτες άσπρο φως σκληρή τρίχα και γαλάζιο Με δυο χαδιάρες βλεφαρίδες Δυο εκπλήξεις σταυρωτά ζωσμένες στην όψη τους Δυο έμειναν όλες κι όλες Έτσι είναι εύκολο να τις αναγνωρίσει κανείς Απ’ τις σφαιρικές μήτρες και τα πελώρια κομψά πόδια Απ’ τα μεγάλα διάκενα στο λόγο Που σπαρταρούν πέφτουν Που γνέφουν Σε θέλω πολύ Τώρα Γιατί όλα έχουν τη θέση τους Οι δυτικοί αστερισμοι Τα ευτράπελα Το μέσα και το έξω Ανοίγει και κλεινει η βεντάλια Όμοια τα πνεμόνια Όμοια η θέα σα χώνεται το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια για να μετρήσει τις αποστάσεις Φορτωμένες εκατομμύρια πράσινες ομπρέλες και τραγούδια πουλιά Αργά αναρρίχονται στη δίνη της ανόδου κρατώντας δυο στάλες βροχής Δυο σβώλους χώμα Για να σπείρουν τη γη κι αλλού στο διάστημα Μα οι τοξωτές αψίδες της αμφιβολίας τρυπούν τα συνωστισμένα μάτια Όχι δεν θέλουν να βλάψουν κανένα Είναι παιδιά με δύναμη Είναι μόνο δέος Ένα ατέρμων εκστατικό κόμπασμα στα χέρια και στους γόνες Κάτω απ’ την αρχαϊκή πέτρα των προγόνων τους Στο πτερύγιο του κρόταφου από πίσω εκείνο το χλωμό φως - Θυμάμαι Δεν έχεις τίποτα είπε ορκισμένος ο άγγελος ιποκρίτης Τίποτα Γελώντας τη μοίρα με τις λέξεις του Μα το δίχως άλλο η μοίρα ήταν που έπαιζε με το ύψος της Ξεσκίστηκε η θηλυκή αρχή του γι’ αυτό το νιάνιαρο Τροφή για το σκύλο και τσιγάρα Και τώρα τι έμεινε τώρα Την τελειότητα να γιορτάζουν τα σαλιγκάρια Τα πενηνταδυο χαρτιά της τράπουλας σκορπισμένα στο πάτωμα Εδώ κι εκεί Τσέλικη γλυκιά μελωδία των τρελών Το σύμπαν βαρύτερο Ένας δυο Οι πρώτοι του παλμοί Η αγκαλιά μια αγκαλιά συγκίνηση και φωτιά δίχως χερούλια πουθενά να πιαστείς Αόριστος Αιχμαλωσία Προσευχή Δεν ήταν τίποτα - συνέχισε - Πως κλαίει η άβυσσος Λίγο κόκκινο ναϊφ στα μάγουλα του κόσμου Συνάρτηση του οίστρου όπως το φεγγάρι όπως κι εσύ κι οι μουσώνες Μα ο καιρός περνά Η αρμάδα της κίνησης βλέπεις Ολόενα μεγαλώνουν Ολόενα αλέθει ο χρόνος για να φτιάχνει επίγνωση Γλυκιά επίγνωση της αστρικής εστίας Σάμπως τροφή άλλη δεν έχει η Ύπαρξη Αυτές αλλαξαν ντύσιμο Άλλαξαν κι άλλα πράγματα πιο χειροπιαστά Αρωμάτισαν με πνεύματα τον ουρανό και τους ναούς τους Αγόρασαν περισσότερες αντένες για να θωρούν τα πράγματα Έπειτα έγιναν απόμακρες Διανοούμενες Τενίστες των λέξεων Κατοχύρωσαν τον τίτλο τους Έφτιάξαν τη δική τους αίρεση Να ταιριάζει στην εποχή τους Φαλακρή κλαδάτη Δίχως σκόνη ή αίματα Ντύθηκαν μακρόσυρτες δονήσεις και τριανταφυλλί φαντασιώσεις Στολίστηκαν συναισθηματικά όνειρα και λογής δυνάμεις Να ζωντανεύουν Τις λίμνες του καλοκαιριού τ’ αγάλματα στους κήπους Τους χαρταετούς των παιδιών Ίδρωσαν πάνω απ’ το αμόνι για αιώνες Σκλήρυναν στην εμπειρία και την υπέρβαση Σφυρηλατώντας γερά φτερά Φτερά προσαρτημένα στις χρυσές τους φτέρνες Κι έγιναν τα κορμιά τους ο μεγάλος σπόρος της ποίησης στην αρχή Και μετά περιπλοκάδες που αγκαλιάστηκαν μπλέκοντας τα φιλιά τα χρώματα Σφιχτά Κύκλικά περιστράφηκαν γύρω απ’ το μάτι της γη Με τεντωμένες φλέβες Μα όποιος άλλος στη θέση τους Θα πέταγε που και που ανάσκελα Για να χαζέψει τα ακίνητα χρυσά μάτια Τα ολοκαυτώματα πέρα στις εσπερίδες Το χορό της φωτιάς ανάμεσα στα φεγγάρια του Δία Εκεί που η Νέμεσις κρεμάστηκε Κομματιάζοντας έτσι τους καθρέφτες των θεών Τους ίδιους τους εαυτούς Τα παιχνίδια με αρχή και τέλος δεν είναι παρά κατεστημένο Κι αν θες όσο πρέπει - θα ζήσεις για πάντα γιατί γίνεται Χωρίς να βαριέσαι Έίναι πάντα εύκολο να πεθάνει κανείς Λοιπόν φως μου Παιδί της προσευχής Σπερματοειδής είναι ο θρήνος σου Τα δυο σου πρόσωπα η αγαπημένη σου ώρα Ας είναι γλυκό και το κλάμα σου Ας είναι Όταν η ανυπαρξία λήστεψε το τερπνό δάκρυ της Παναγίας Τους θεούς -κατάρα - Μην ανησυχείς όμως Το ποτάμι Η οικουμένη Ο άγγελος φύλακας σου Άσπιλο άσπρο φως και άφυλο γαλάζιο Με δυο μακρυές βλεφαρίδες για να πετάς Και νιφάδες ήλιου να κεντούν τον έρωτα στη μέση του πελάγου Έϊ μην τρομάζεις σε παρακαλώ Χάιδεψε με εσύ το παράξενο χαμόγελο Τη νύχτα ονειρέυεσαι πως φοράς αμπελόφυλλα για σκουλαρίκια Κάθε νιφάδα κι έρωτας πως ζωντανεύει τα χείλη της αρχαίας μάσκας Τη μέρα μόνο πιστεύεις Ορίζεις τους ελέγχους και πετάς Είμαι η Διακοσμική Θέληση Η αδάμαστη αρχή των πάντων Έλα να με βρείς Είμαι εδώ υπομονετική κι ατάραχη.. στην κοιλιά σου

Πεδία και Δυνάμεις

Έχει περάσει καιρός από τότε που είδαμε θεούς στεφανωμένους σε κεφάλια ανθρώπων Έτσι όλη αυτή η απρόσμενη ερωτική υπερδιέργερση θα ΄ναι κρίμα να χαθεί ασάλευτη στο βουβό πλάσμα του διαστήματος Έστω του διαστήματος αυτού που ανήκει στο σύμπαν των ευχών Θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στη μήτρα σου Μαρία Να γίνεις πάλι τροφός μας κι εμείς η μοναδική ιέρεια της θάλασσας σου

Από κει όπως παλιά θα διακρίνουμε όλους τους εξωγήινους του διαστήματος να μαστουροησυχάζουν στις παραλίες των πλανήτών τους κάθε φορά που ησυχάζουμε εμείς Και θα κοκορευόμαστε πως είμαστε γήινοι - έτσι σαν αξιωμα ή τίτλος - και ότι  στέκουμε ατρόμητοι μπροστά στη διαστολή του κενού Τα ουράνια ξαδερφάκια θα γελάνε ευχαριστημένα απ΄την αλλοκοτιά της ιστορίας στην οποία συμμετάσχουμε Εμείς καβαλάρηδες της φωνής του κόκκορα Και αυτοί ωριμασμένοι πρόωρα με προΐόντα ευεξίας 

Έπειτα το κοριτσάκι με το γαλάζιο πρόσωπο τόσο χαριτωμένο τόσο αστείο θα πασχίζει να ενώσει το φως των χωρισμένων κόσμων ακόμη κι άθελα του Η δυναστεία της μέρας θα τινάζει απ΄την κόμη της τα νυχτοκεντημένα όνειρα της ομφαλικής ζωής

 Ο Ιούνιος μας έγδυσε Ο Ιούλιος μας γάμησε Κι ο Αύγουστος δεν ήρθε ποτέ Γεννηθήκαμε από νερό και χώμα Καταραμένη ράτσα των γαμοχριστιανών Και πεθαίνουμε ένα κράμα ομφαλικών εμπειριών Νικητές όμως ενός σταυρού που δεν ήταν ποτέ δικός μας 

Θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και κανονικά Δίχως δισταγμούς και δίχως καμμία αντίδραση απέναντι στη δικτατορία του DJ Όμως πόσο συχνά το ανώμαλο γίνεται νόρμα Πόσο συχνά η φύση γίνεται καταστροφική απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της Πόσο συχνά οι εξωγήινοι στις παραισθήσεις τους βλέπουν Έλληνες

Ραδιογωνιόμετρο

Σ’ αυτό το μπουκάλι μέσα είναι κλεισμένοι ο Μίκυ Μάους ο Γκούφη ο Ντόναλτ ο Λούκυ Λουκ ο Σπάιντερμαν ο Μπάτμαν ο Ποπάυ η Νταίζη οι Ντιουκς οι Θάντερκατς τα Στρουμφάκια οι Τζι Αι Τζο ο Κάπταιν αμέρικα ο Κάπταιν πλάνετ ο Πήτερ Παν ο Κιτ η Αλίκη απ΄τη χώρα των θαυμάτων ο Αστυνόμος Σαΐνης ο Μαγκάΐβερ τα Χελωνονιντζάκια τα Μικρά πόνυ ο Αστερίξ ο γαλάτης και το συνάφι του Αυτά τα  πλασματάκια που μέναν στα σύννεφα …πως τα λένε να δεις.. Η Μάγια η μέλισσα Η Ουΐνυ η Έντα γκάμπλερ Η θεία μου ο Τότορο Πάρ’το πάρ΄το Οι φίλοι μου λένε πως είμαι εμπορικός