Περίπατος στον Βυσσινόκηπο

Η άνοιξη μου μοιάζει το αντίθετο της τραγωδίας Μια υπέρβαση τόσο άφθονη που μπορεί και ξεχειλίζει τον άνθρωπο τρομακτικά Εκτελώντας τον η συντέλεια του κόσμου η καθημερινότητα Τον άνθρωπο Γεμίζοντας σου με λουλούδια το στόμα Ως γυνή με το δαίμονα της που απλώνει το Στήθος της παράνοιας ηχηρό σαν τις κλαγγές των Δωριέων Το σύμβολο που ρουφάει το φως του γύρω απ’ την αιώνιο γίγνεσθαι Απρόσκοπτα μέχρι και σήμερα Και μένει στο σκοτάδι Μέσα σ’ ένα μαύρο σύννεφο Πίσω στα νησιά του διαστήματος Παφλάζουν οι ωκεανοί του σύμπαντος Που πάνω τους ταξιδεύουν γαλέρες του στρατού Της σωτηρίας Εδώ είναι το νησί της ξεγνοιασιάς Εκεί η κρήνη των ανθοφοριών Τοξότες ερωτιδείς καβάλα σε αναμνήσεις Στα βοσκοτόπια της εξάρτησης Πλένω τα χέρια μου απ’ το σκοπό της ζωής Νοιώθωντας άνετα Κι έπειτα αυτά πέφτουν μέσα στις ομπρέλες της ζέστης Εν αναμονή επεκείμενου όλεθρου Άφεν Βέλλερς Γουόρνικ Δένγφτος Εφιλρς Ζέμελ Ήλιβοχ Θέιμον Ινιέ Κέλλερς Λάις Μαούρι Νελτεν Ξελκ Όρεν Πάλεφεν Ρίπις Σάβεν Τένος Ύμες Φουά Χεράφ Ψήζας Όσμοντ Καθώς αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην έμπρακτη αγάπη τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες μου προσπαθώ να βρώ λέξεις να σε περιγράψω Μα δεν τα καταφέρνω Ανάμεσα στα έντομα Είσαι απερίγραπτη Είναι οι στιγμές σου ιδεολογία Που τελευταία στιγμή μου ‘σωσες τη ζωή Για να θερίσουμε περισσότερη αξιοπρέπεια Απ ‘όση σπείραμε κάποτε Κάποτε δίνοντας στο βήμα μας Το ρυθμό της γης Ώσπου ίσως μια βροχή ν’ ανθίζει σε κάθε μας εισπνοή Κι ένα λουλούδι σε κάθε εισπνοή Και το λουλούδι μετά θα γίνεται βύσσινο Αφού θα έχει προηγηθεί ο περίπατος