Παρασκευή

Η Στριπτιτζού των Ουρανών

Επάνω στα φεγγαροχώραφα τ’ ουρανού θα χορέψω για σένα αγάπη μου – απόψε – όπως μου ζήτησες Με τα γούνινα χεράκια μου να ζωηρεύουν ξεφαντώματα και λικνίσματα ανάμεσα στα μπούτια - για δες- αόριστες ιδιοκτησίες περαστικών θεών Ω πόσες υποσχέσεις αφειδούς διεγέρσεως Και τριγύρω μου άπνοια ατελέσφοροι ορίζοντες κι ουράνια έλη Αβάσταχτης εντροπίας σκότη Έτσι ώστε αργά ή γρήγορα σκίζεται το σκοτάδι και τίποτα δεν μένει κρυφό Καθώς ως χρησμούς εκστατικούς - ασέλγειες- γδύνομαι τους πολιτισμούς Από τα ιερά ελληνικά όργια ως την αισχρή πορνεία της Ανατολής Κι από τις σύγχρονες παρτούζες που σηματοδοτούσαν Οι καυτές διάνοιες κι ο κρυφός κόσμος της τηλεόρασης –ο πόνος- Ως τις ρομαντικές ερωτικές συνευρέσεις των ντροπαλών παιδιών Κι επιστρέφω στη γλώσσα του κορμιού τη λάγνα που παραληρεί τα μυστικά της Η γλώσσα του κορμιού που αφουγκράζεται τη μουσική των απλανών Και μπερδεύεται αναπόφεκτα μαζί τους – ω ανεξάντλητη άτραπο των ντελιρίων – όσο αυτοί - θεοί αρχαίοι αρχαίοι θεοί - μεταμορφώνονται στα καλάθια με τα γιαμ Τις τρέλες των ελεύθερων ανθρώπων Και τους μυθικούς συννεφένιους κώδικες Θα μπορείς να ξεχωρίζεις το αντικαθρέπτισμα μου Την αιθέρια χορευτική κίνηση στην αμποτική στιλπνή αταραξία Των υγρών στοιχείων προστάτιδα Στα έντεχνα λικνίσματα της καθημερινότητας και τις πονηριές καθώς μεστώνουν Τη μετουσίωση τους σε σκιές που πτυχώνουν και εισχωρούν στη γη Για να επιστρέψουν πάλι ως ανθός και πνεύμα της γονιμοποίησης Εκεί θ’ αφουγκραστείς τον παλμό μου Στη σιωπηλή κατάνυξη σου γονατιστή – πάντοτε καυλωμένη - Στους μυστικούς θησαυρούς των λειμώνων που επεξεργάζονται η Αφροδίτη κι ο Ερμής Ο Άρης κι ο Πλούτωνας Ο Δίας κι όλοι του Διός οι συγγενείς Με την ματιά σου θα μπορείς να με ακολουθείς από απόσταση τέτοια που να ‘ναι πάντα γεμάτο το βαρέλι του πόθου σου Γεμάτο αγωνία ζεστή και - ξένιο – του άγνωστου ιδρώτα Το σμίλεμα του προσώπου μου Τα ίχνη των μαλλιών τα μονοπάτια τους χίλιοι κόσμοι Χίλιοι αν μπορείς να μεταφράσεις τις μπούκλες μου Η εκφραστική έκπληξη της ηθικής στ’ αδέλφια σου που από πάντοτε σε ήθελαν οι Δειλοί μες τα δεσμά τους ανήμποροι Μέθυσε για να με βρεις Μέθυσε Κι ολόενα θα γίνομαι το καλύτερο στριπτιζ της ζωής σου Το δάχτυλο που αέναα θα σου γνέφει την ώρα που θα λυγίσεις Το ζυγό ορίζοντας γοητείας ακαταμάχητης ριγμένη στα ορμέμφυτα πάθη σου Κι ακόμη η αόρατη πορνογραφία που πάντοτε γύρευες Γνήσια πουτάνα τ’ ουρανού εύστοχη οξύνους κι ενορατική Μοδίστρα γυμνή ως την τελειότητα και κλείσιμο του κύκλου Είτε υγρή σοφή φωτιά που ανασκαλίζει το δέρμα της Είτε θεός ασσύλυπτα ευέλικτος κι ευκίνητος για την ανθρώπινη αντίληψη Το σπάσιμο στη μέση δουλεμένο στους αιώνες της μαεστρίας Θεός και γύμνια λοιπόν Αδιαχώριστα Σύζευξη στης νυκτός το φως κι ηδονή αιώνια Φυσική υγρασία και θυμίαμα Απ’ του Ηφαίστου το φυσερό εμφυσημένη Και της Μούσας τις μητρότητες ανανθρεμμένη Ανάσσα αναιπέσθητη κι ανάσσα που ακολουθεί Ζωή μέσα στο ποίημα Πρώτη ζωή